Około 5% populacji USA cierpi na agorafobię, zaburzenie lękowe, które w języku greckim oznacza „strach przed rynkiem”. Najlepiej traktować to jako strach przed strachem lub strach przed atakiem paniki w miejscu publicznym. Agorafobia występuje dwukrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn i charakteryzuje się intensywnym niepokojem podczas spotkań publicznych, podczas spotkań towarzyskich lub w nieznanych warunkach Rozpoznanie, czy cierpisz na agorafobię, jest pierwszym krokiem do znalezienia rozwiązania.
Kroki
Część 1 z 3: Identyfikacja zachowań publicznych związanych z agorafobią
Krok 1. Zwróć uwagę na potrzebę towarzystwa w miejscach publicznych
Osoby cierpiące na agorafobię często potrzebują pomocy podczas podróży do nowego miejsca, ponieważ boją się wyjść samemu. Osoby cierpiące na agorafobię często mają trudności z samodzielnym wykonywaniem czynności i są pocieszane obecnością przyjaciela lub partnera.
Jeśli myśl o pójściu do sklepu spożywczego po galon mleka sprawia, że czujesz się niespokojny, możesz cierpieć na agorafobię
Krok 2. Zastanów się, czy ustaliłeś stałą trasę
Osoby cierpiące na agorafobię mogą obawiać się pójścia do miejsc, które mogą nie być wolne od wyzwalaczy wywołujących lęk. Ktoś, kto cierpi na agorafobię, może tworzyć „bezpieczny” wzorzec ruchu, aby podróżować każdego dnia, na przykład do i z pracy.
Jeśli zauważyłeś, że każdego dnia jeździsz wyłącznie w jedną stronę do domu i trzymasz się dokładnie tych samych dróg, chodników i ścieżek, ponieważ boisz się wypróbować nowe, możesz doświadczać agorafobii
Krok 3. Miej oko na spadek w swoim życiu towarzyskim
Osoby cierpiące na agorafobię często ograniczają miejsca, do których się udają, aby zmniejszyć ryzyko napotkania czegoś, co może wywołać atak paniki. Osoby cierpiące na agorafobię mogą czuć się niekomfortowo w poznawaniu nowych ludzi i próbować ograniczać się do „stref bezpieczeństwa”, takich jak dom czy praca. Jeśli cierpisz na agorafobię, możesz zauważyć, że Twoje życie towarzyskie jest ograniczone.
Być może zanim zachorowałeś na agorafobię, poza pracą i szkołą wychodziłeś z przyjaciółmi do baru, na imprezy, do kina. Być może z biegiem czasu zacząłeś się bardziej martwić atakiem paniki i przestałeś chodzić na imprezy. Potem, kiedy skończył się semestr, nie zapisałeś się ponownie do szkoły z obawy, że na lekcji napadnie panika. Teraz rzadziej widujesz się ze znajomymi i spędzasz w pracy jak najmniej czasu. Tego rodzaju zachowania mogą wskazywać na agorafobię
Krok 4. Zidentyfikuj, czy czujesz strach lub niepokój, gdy jesteś w dużym tłumie
Czujesz zadyszkę w tłumie ludzi w centrum handlowym, na koncercie lub na targu? Możesz cierpieć na agorafobię, jeśli nawet myślenie o dużej liczbie ludzi powoduje objawy niepokoju, takie jak spocone dłonie, nadmierne zamartwianie się, przyspieszone bicie serca i chaotyczne myśli.
Nawet jeśli w rzeczywistości nie doświadczasz ataku paniki, strach przed atakiem w sytuacji społecznej może być również objawem agorafobii
Krok 5. Bądź świadomy strachu lub niepokoju w ograniczonej przestrzeni
Objawy paniki związane z agorafobią mogą pojawić się, gdy poczujesz, że nie możesz uciec. Zbadaj swoje uczucia, gdy jesteś w ograniczonej przestrzeni. Przejeżdżanie przez tunele w samochodzie lub pociągu, jazda windami, autobusami, samolotami i pociągami może wywołać objawy paniki lub atak paniki.
Krok 6. Pomyśl o sytuacjach, w których znalazłeś pretekst do ucieczki
Ludzie cierpiący na agorafobię często obawiają się, że nie będą w stanie uciec z miejsca lub sytuacji. Możesz jednak doświadczyć wstydu lub zakłopotania, gdy musisz znaleźć wymówkę, aby uciec z sytuacji. Aby ukryć swój strach, możesz znaleźć się w sytuacji, w której kłamiesz, dlaczego nagle musisz opuścić pewną sytuację lub wydarzenie.
Na przykład, być może doświadczasz epizodu agorafobii, gdy jesteś na meczu baseballowym z przyjacielem. Zamiast wyrażać, że czujesz się niespokojny w dużym tłumie, możesz powiedzieć przyjacielowi, że musisz iść do domu, aby wypuścić psa. Oprócz takich wymówek możesz udawać chorobę, aby uniknąć niewygodnej sytuacji
Część 2 z 3: Identyfikacja osobistych objawów agorafobii
Krok 1. Uważaj na uporczywy niepokój
Główną cechą agorafobii jest odczuwanie lęku przed sytuacjami i miejscami, z których obawiasz się, że możesz nie być w stanie uciec. Kiedy znajdujesz się w takich sytuacjach (najczęściej poza domem), możesz odczuwać strach, jakby miało się wydarzyć coś strasznego. Musisz mieć te uczucia przez co najmniej sześć miesięcy, aby otrzymać diagnozę agorafobii.
Niektóre osoby doświadczają również objawów paniki lub ataków paniki w sytuacjach, które wywołują niepokój. Podczas ataku paniki może wystąpić połączenie bólu w klatce piersiowej, drętwienia, zawrotów głowy, drżenia, pocenia się, duszności, nudności, poczucia nierealności lub oderwania od siebie, poczucia utraty kontroli lub zwariowania, poczucia umierania lub uczucie chłodu lub gorąca
Krok 2. Zidentyfikuj sytuacje, w których czujesz lęk
Rodzaje strachu, których doświadcza osoba cierpiąca na agorafobię, są dość specyficzne. Aby zdiagnozować agorafobię, DSM-V wskazuje, że pacjent musi odczuwać strach w dwóch lub więcej z następujących sytuacji:
- przebywanie w dużym tłumie lub czekanie w kolejce
- przebywanie na otwartej przestrzeni, takiej jak targowisko lub parking
- przebywanie w zamkniętej przestrzeni, takiej jak kawiarnia lub kino
- korzystanie z transportu publicznego, takiego jak autobus, pociąg, samolot lub prom
- wychodzić samotnie z domu
Krok 3. Rozpoznaj, kiedy boisz się samotności
Jeśli nie lubisz być sam, ponieważ możesz wpaść w panikę i doświadczać duszności, szybkiego bicia serca i zdezorientowanych myśli, które pojawiają się podczas ataku agorafobii, możesz mieć agorafobię. Zanotuj wszelkie wzmożone uczucia strachu, których doświadczasz, gdy jesteś sam.
Istnieją dwa rodzaje lęków, które mogą się pojawić, gdy ludzie są sami. Jeden rodzaj jest związany z agorafobią. Drugi rodzaj strachu rozwija się, ponieważ osoba jest sama i czuje się podatna na atak drapieżników. Nie jest to objawem agorafobii. Prawidłowa identyfikacja własnych uczuć jest ważna dla określenia, czy cierpi na agorafobię
Krok 4. Rozważ czynniki ryzyka agorafobii
Kobiety i osoby w wieku poniżej 35 lat są bardziej narażone na rozwój agorafobii. Inne czynniki ryzyka agorafobii obejmują:
- cierpienie na inne zaburzenie, takie jak lęk napadowy lub inny rodzaj fobii
- przez większość czasu czuję się zdenerwowany lub niespokojny
- przechodzenie przez coś stresującego, np. utratę rodzica, bycie zaatakowanym lub znęcanie się
- posiadanie rodzinnej historii agorafobii (takiej jak krewny)
- mieć depresję
- mieć problem z nadużywaniem substancji
Część 3 z 3: Uzyskiwanie pomocy w przypadku agorafobii
Krok 1. Zapytaj swojego lekarza o leki
Agorafobii nie należy leczyć samymi lekami, ale łączenie leków z terapią może pomóc. Typowe leki stosowane w leczeniu agorafobii obejmują:
- Antydepresanty. Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), takie jak paroksetyna i fluoksetyna, mogą pomóc, jeśli masz ataki paniki wraz z agorafobią. Inne opcje obejmują trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i inhibitory MAOI.
- Leki przeciwlękowe. Leki takie jak benzodiazepiny mogą wywoływać poczucie spokoju w krótkim czasie, ale te leki mogą być uzależniające. Dlatego najlepiej jest ograniczyć stosowanie tych leków do sytuacji nagłych, takich jak atak paniki.
Krok 2. Weź udział w terapii
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest najskuteczniejszą formą leczenia agorafobii. Technika ta łączy terapię poznawczą (która podkreśla, że pewne sposoby myślenia prowadzą do pewnych chorób psychicznych) z terapią behawioralną (która podkreśla zdolność jednostki do zmiany zachowań, które są dla niej szkodliwe.
- Skuteczny schemat CBT będzie realizowany przez kilka tygodni w sesjach po około 50 minut każda. Twój doradca omówi z tobą doświadczenie agorafobii w danym tygodniu i zostaniesz poproszony o przeanalizowanie twoich wzorców umysłu i działania.
- W końcu zostaniesz poproszony o wystawienie się na coraz trudniejsze poziomy zaangażowania społecznego, aby pozbyć się uczuć i myśli, które inspiruje twoja agorafobia. Najpierw możesz iść na rynek na 15 minut, potem 30 minut, potem godzinę i tak dalej, dopóki nie przyzwyczaisz się ponownie do sytuacji towarzyskich.
Krok 3. Przećwicz swój umysł
Agorafobia jest wynikiem tego, że twój mózg mówi ci coś, co nie jest prawdą: „Jesteś w pułapce”, „Tu nie jesteś bezpieczny” lub „Nie powinieneś nikomu ufać”. Modyfikując i aktywnie odrzucając swoje błędne przekonania, możesz nauczyć się radzić sobie z agorafobią. Pierwszym krokiem w kierunku przekwalifikowania się jest rozpoznanie, że twój umysł jest nieuporządkowany, a myśli lub sygnały, które otrzymujesz, są fałszywe.
Na przykład, kiedy twój mózg mówi ci, żebyś wariował, ponieważ w pobliżu jest niebezpieczeństwo, zbierz dodatkowe informacje. Pomyśl o wcześniejszych atakach paniki, które miałeś i pamiętaj, że przeżyłeś je bez trwałych obrażeń lub śmierci (powszechny strach wśród osób cierpiących na agorafobię)
Krok 4. Stosuj nieunikające strategie radzenia sobie
Strategie nieunikającego radzenia sobie (ekspozycja) zmuszają cię do konfrontacji z sytuacjami, które wydają się zagrażać. Aby uwolnić się od strachu w sytuacjach, które obecnie powodują niepokój, musisz osobiście doświadczyć tych sytuacji. Dopiero po przejściu przez płomień strachu możesz wyłonić się jak Feniks, odświeżony i zdrowy psychicznie.
- Na przykład, jeśli czujesz lub obawiasz się fali paniki, gdy idziesz na mecz baseballowy, spróbuj udać się na lokalną małą ligę lub mecz drugoligowy na około 15 do 20 minut. Rozwijaj go stopniowo, uczestnicząc w następnej grze przez 30 do 40 minut, następnie 60 do 70 minut i tak dalej. W końcu przejdź do gry w głównej lidze na kilka inningów, a następnie
- Bądź ze sobą szczery co do swojego poziomu komfortu. Twoim celem nie powinno być wywołanie ataku paniki z agorafobią, ale zidentyfikowanie wyzwalacza, który wywołuje ataki, nie mając go w rzeczywistości. Nie spiesz się z procesem, zbyt szybko narażając się na zbyt silny wyzwalacz. Wyznaczaj sobie tempo i zapisuj, jak się czujesz po każdej ekspozycji, aby ocenić swoje postępy.
