Zespół piriformis to bolesny stan, który pojawia się, gdy piriformis – największy z mięśni, które pomagają w rotacji bioder – ściska nerw kulszowy, który rozciąga się od rdzenia kręgowego do dolnej części pleców i nóg. Ta kompresja powoduje ból w dolnej części pleców, biodrze i pośladkach. Istnienie zespołu mięśnia gruszkowatego jest kontrowersyjne w środowisku medycznym: niektórzy uważają, że stan jest nadmiernie zdiagnozowany, podczas gdy inni uważają, że jest on niedodiagnozowany. Tylko przeszkolony lekarz może zdiagnozować zespół piriformis. Możesz jednak nauczyć się rozpoznawać objawy i wiedzieć, czego się spodziewać po wizycie u lekarza.
Kroki
Część 1 z 4: Zrozumienie czynników ryzyka
Krok 1. Rozważ swoją płeć i wiek
Badania wskazują, że kobiety są sześć razy bardziej narażone na zespół piriformis niż mężczyźni. Zespół piriformis występuje najczęściej u osób w wieku od 30 do 50 lat.
- Wyższy wskaźnik diagnozowania wśród kobiet można wyjaśnić różnicą w biomechanice miednicy męskiej i żeńskiej.
- Kobiety mogą również rozwinąć zespół piriformis podczas ciąży. Ponieważ miednica rozszerza się podczas ciąży, może powodować kurczenie się przyczepionych mięśni. Kobiety w ciąży również często rozwijają pochylenie miednicy, aby dostosować się do wagi dziecka, co może również prowadzić do napinania przyczepionych mięśni.
Krok 2. Oceń swoje zdrowie
Bardziej prawdopodobne jest zdiagnozowanie zespołu gruszkowatego, jeśli masz pewne inne schorzenia, takie jak ból krzyża.
Około 15% przypadków jest spowodowanych wrodzoną lub strukturalną anomalią dotyczącą związku między mięśniem gruszkowatym a nerwem kulszowym
Krok 3. Rozważ swoje działania
Większość przypadków zespołu gruszkowatego jest spowodowana przez to, co lekarze nazywają „makrourazami” lub „mikrourazami”.
- Makrotrauma jest spowodowana ważnym wydarzeniem traumatycznym, takim jak upadek lub wypadek samochodowy. Częstą przyczyną zespołu gruszkowatego jest makrouraz pośladków, który prowadzi do zapalenia tkanki miękkiej, skurczów mięśni i ucisku nerwów.
- Mikrouraz to wzór powtarzających się drobnych obrażeń obszaru. Na przykład biegacze długodystansowi narażają nogi na ciągłe mikrourazy, które mogą ostatecznie spowodować zapalenie nerwów i skurcze mięśni. Bieganie, chodzenie, wchodzenie po schodach, a nawet siedzenie przez dłuższy czas może spowodować ucisk mięśnia gruszkowatego i uwięzienie nerwu kulszowego, powodując ból.
- Inną formą mikrourazów, która może powodować zespół piriformis, jest „zapalenie nerwu portfelowego”. Ten stan może wystąpić, gdy osoba nosi portfel (lub telefon komórkowy) w tylnej kieszeni, który może naciskać na nerw kulszowy, powodując podrażnienie.
Część 2 z 4: Rozpoznawanie objawów
Krok 1. Monitoruj źródło, rodzaj i intensywność bólu
Jednym z najczęstszych objawów zespołu piriformis jest ból odczuwany w pośladkach, gdzie znajduje się piriformis. Jeśli stale odczuwasz ostry ból w jednym z pośladków, możesz mieć zespół piriformis. Inny ból, na który należy zwrócić uwagę, który może wskazywać na ten stan, obejmuje:
- Ból promieniujący z tyłu uda, a czasem z tyłu łydki i stopy.
- Ból, gdy dotykasz tylnej części pośladków.
- Ucisk w pośladkach.
- Zwiększony ból podczas obracania biodra.
- Ból, który poprawia się, gdy się poruszasz, i nasila się, gdy siedzisz nieruchomo.
- Ból, który nie jest całkowicie złagodzony przez zmianę pozycji.
- Ból w pachwinie i miednicy. Może to obejmować ból warg sromowych u kobiet i ból moszny u mężczyzn.
- Dyspareunia (bolesny stosunek seksualny) u kobiet.
- Bolesne ruchy jelit.
Krok 2. Oceń swój chód
Ucisk nerwu kulszowego spowodowany zespołem piriformis może powodować trudności w chodzeniu. Twoja noga również może czuć się osłabiona. Dwie główne rzeczy, na które należy zwrócić uwagę w przypadku trudności z chodzeniem, to:
- Chód przeciwbólowy, co oznacza chód, który rozwija się w celu uniknięcia bólu. Zwykle prowadzi to do utykania lub skrócenia chodu, aby nie odczuwać bólu.
- Opadanie stopy, czyli opadanie przedniej części stopy bez Twojej kontroli z powodu bólu w dolnej części nogi. Możesz nie być w stanie podciągnąć stopy do twarzy.
Krok 3. Zwróć uwagę na mrowienie lub drętwienie
Kiedy nerw kulszowy zostaje ściśnięty z powodu zespołu gruszkowatego, możesz zacząć odczuwać drętwienie lub mrowienie w stopie lub nodze.
Te odczucia lub „parestezje” mogą objawiać się „mrowieniem”, drętwieniem lub mrowieniem
Część 3 z 4: Poszukiwanie diagnozy medycznej
Krok 1. Rozważ wizytę u specjalisty
Zespół mięśnia gruszkowatego jest trudny do zdiagnozowania, ponieważ jego objawy są na ogół takie same, jak bardziej powszechnej radikulopatii lędźwiowej (drętwienie nogi spowodowane bólem krzyża). Oba stany są spowodowane uciskiem nerwu kulszowego. Jedyna różnica polega na ściskaniu nerwu kulszowego. Zespół mięśnia gruszkowatego jest znacznie rzadszy niż ból krzyża, a większość lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej nie jest przeszkolona w tym zespole. Zamiast tego rozważ wizytę u ortopedy, specjalisty medycyny fizycznej lub lekarza osteopaty.
Być może będziesz musiał najpierw skontaktować się z lekarzem pierwszego kontaktu, aby poprosić o skierowanie do specjalisty
Krok 2. Należy pamiętać, że nie ma ostatecznego testu na zespół piriformis
Twój lekarz może potrzebować przeprowadzić rozległe badanie fizykalne i wykonać testy przed postawieniem diagnozy.
Niektóre testy, takie jak rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa lub badanie przewodnictwa nerwowego, mogą być stosowane w celu wykluczenia innych stanów, takich jak przepuklina dysku
Krok 3. Poproś lekarza o przeprowadzenie badań diagnostycznych
Aby ustalić, czy masz zespół mięśnia gruszkowatego, lekarz rozpocznie od oceny zakresu ruchu, prosząc Cię o wykonanie kilku ćwiczeń, w tym prostych unoszenia nóg i rotacji nóg. Istnieje wiele innych testów, które mogą wskazywać na obecność zespołu gruszkowatego, w tym:
- Znak Lasèguea: Twój lekarz poprosi Cię o położenie się na plecach, zgięcie biodra pod kątem 90 stopni i wyprostowanie kolana. Dodatni znak Lasègue'a oznacza, że ucisk na mięsień gruszkowaty w tej pozycji powoduje ból.
- Znak Freiberga: W tym teście lekarz obróci się wewnętrznie i uniesie nogę, gdy leżysz płasko na plecach. Ból w pośladkach podczas wykonywania tego ruchu może wskazywać na zespół piriformis.
- Znak tempa: W tym teście leżysz po nienaruszonej stronie. Twój lekarz wygnie biodro i kolano, a następnie obróci biodro, jednocześnie naciskając na kolano. Jeśli odczuwasz ból, możesz mieć zespół piriformis.
- Twój lekarz może również „obmacać” (zbadać palcami) większe wcięcie kulszowe, wcięcie w jednej z kości miednicy, przez które przechodzi mięsień gruszkowaty.
Krok 4. Sprawdź zmiany sensoryczne
Twój lekarz prawdopodobnie przetestuje twoją dotkniętą nogę pod kątem zmian czuciowych lub utraty czucia. Na przykład lekarz może lekko dotknąć chorej nogi lub użyć narzędzia, aby wywołać wrażenie. Dotknięta noga będzie odczuwać zauważalnie mniej czucia niż noga zdrowa.
Krok 5. Poproś lekarza o zbadanie mięśni
Twój lekarz powinien sprawdzić siłę i rozmiar mięśni. Twoja dotknięta chorobą noga będzie słabsza i może być krótsza niż twoja zdrowa noga.
- Lekarz może również obmacać pośladki (największy mięsień w pośladkach), aby określić stan mięśnia gruszkowatego. Kiedy mięsień jest bardzo napięty i napięty, może przypominać kiełbasę.
- Twój lekarz sprawdzi również ilość bólu odczuwanego przez ucisk na mięsień pośladkowy. Jeśli odczuwasz ból lub tkliwość głęboko w pośladkach lub okolicy bioder, jest to oznaką skurczu mięśnia gruszkowatego.
- Twój lekarz prawdopodobnie sprawdzi atrofię pośladków (skurcz mięśni). W przewlekłych przypadkach zespołu mięśnia gruszkowatego mięsień zaczyna więdnąć i kurczyć się. Widać to w asymetrii wzrokowej, gdzie pośladek dotknięty chorobą jest mniejszy niż pośladek zdrowy.
Krok 6. Poproś o badanie CT lub MRI
Podczas gdy lekarze mogą sprawdzać objawy, wykonując testy fizyczne, obecnie nie ma testów diagnostycznych, które mogłyby w pełni zdiagnozować zespół gruszkowaty. Z tego powodu lekarz może zlecić tomografię komputerową (skan CAT lub tomografię komputerową) i / lub obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI), aby ustalić, czy coś innego uciska nerw kulszowy.
- Skan CT wykorzystuje procesy komputerowe z promieniami rentgenowskimi do tworzenia trójwymiarowych widoków wnętrza ciała. Osiąga się to poprzez zrobienie przekrojów kręgosłupa. Tomografia komputerowa może pomóc w określeniu, czy w pobliżu mięśnia gruszkowatego występują nieprawidłowości i może śledzić wszelkie zmiany artretyczne.
- MRI wykorzystuje fale radiowe i silne pola magnetyczne do tworzenia obrazów wnętrza twojego ciała. MRI może wykluczyć inne przyczyny bólu krzyża lub bólu nerwu kulszowego.
Krok 7. Porozmawiaj z lekarzem o badaniu elektromiografii
Elektromiografia bada reakcję mięśni na stymulowane elektrycznością. Ta metoda jest często stosowana, gdy lekarz próbuje dowiedzieć się, czy masz zespół gruszkowaty lub przepuklinę dysku. Jeśli masz zespół mięśnia gruszkowatego, mięśnie wokół mięśnia gruszkowatego będą normalnie reagować na elektromiografię. Z drugiej strony mięsień gruszkowaty i pośladek wielki zareagują nienormalnie na elektryczność. Jeśli masz przepuklinę dysku, wszystkie mięśnie w okolicy mogą reagować nieprawidłowo. Testy elektromiograficzne składają się z dwóch elementów:
- Badanie przewodnictwa nerwowego będzie wykorzystywało elektrody przyklejone do skóry do oceny neuronów ruchowych.
- Badanie elektrodą igłową wykorzystuje małą igłę wprowadzoną do mięśni, aby ocenić aktywność elektryczną mięśni.
Część 4 z 4: Leczenie zespołu mięśnia gruszkowatego
Krok 1. Przestań wykonywać czynności, które powodują ból
Twój lekarz może zalecić tymczasowe zaprzestanie czynności powodujących ból, takich jak bieganie lub jazda na rowerze.
- Jeśli ból jest spowodowany naciskiem spowodowanym siedzeniem przez dłuższy czas, rób regularne przerwy, aby wstać i rozciągnąć się. Lekarze zalecają wstawanie, spacerowanie i lekkie rozciąganie się co 20 minut. Jeśli prowadzisz samochód przez dłuższy czas, rób częste przerwy, aby wstać i przeciągnąć się.
- Unikaj siedzenia lub stania w pozycjach, które powodują ból.
Krok 2. Skorzystaj z fizjoterapii
Leczenie fizjoterapeutyczne jest generalnie korzystne, zwłaszcza jeśli zostanie rozpoczęte wcześnie. Twój lekarz może współpracować z fizjoterapeutą, aby opracować odpowiedni dla Ciebie schemat.
- Twój fizjoterapeuta prawdopodobnie poprowadzi Cię przez serię ćwiczeń rozciągających, zginania, przywodzenia i rotacji.
- Masaż tkanek miękkich okolicy pośladkowej i lędźwiowo-krzyżowej może również pomóc złagodzić podrażnienia.
Krok 3. Rozważ medycynę alternatywną
Chiropraktyka, joga, akupunktura i masaż były stosowane w leczeniu zespołu gruszkowatego.
Ponieważ praktyki medycyny alternatywnej na ogół nie zostały zbadane naukowo w takim samym stopniu, jak bardziej konwencjonalne podejścia medyczne, możesz rozważyć omówienie tych metod z lekarzem przed rozpoczęciem leczenia
Krok 4. Rozważ terapię punktów spustowych
Czasami objawy mięśnia gruszkowatego mogą być spowodowane punktami spustowymi lub bardziej znanymi jako węzły mięśniowe. Te węzły są zwykle obecne w mięśniach gruszkowatych lub pośladkowych. Nacisk na te węzły może powodować miejscowy i przeniesiony ból. W większości przypadków punkty spustowe mogą naśladować „zespół mięśnia gruszkowatego. Jest to jeden z powodów, dla których wiele testów medycznych może dać wynik negatywny i może być powodem, dla którego lekarze mogą zdiagnozować ten stan.
Poszukaj pracownika służby zdrowia, który ma przeszkolenie w terapii punktów spustowych, takiego jak masażysta, kręgarz, fizjoterapeuta, a nawet lekarz. Jeśli przyczyną są punkty spustowe, często zalecane jest połączenie ćwiczeń akupresury, rozciągania i wzmacniania
Krok 5. Zapytaj swojego lekarza o schemat rozciągania
Oprócz ćwiczeń wykonywanych przez fizjoterapeutę, lekarz może zalecić ćwiczenia rozciągające w domu. Typowe ćwiczenia obejmują:
- Przewracaj się na boki podczas leżenia. Zegnij i wyprostuj kolana podczas leżenia po obu stronach. Powtarzaj, zmieniając strony, przez pięć minut.
- Stań z rękami rozluźnionymi po bokach. Obracaj z boku na bok przez minutę. Powtarzaj co kilka godzin.
- Połóż się płasko na plecach. Podnieś biodra rękami i pedałuj nogami, jakbyś jechał na rowerze.
- Zginaj kolana sześć razy co kilka godzin. W razie potrzeby możesz użyć blatu lub krzesła do podparcia.
Krok 6. Zastosuj terapię ciepłem i zimnem
Stosowanie wilgotnego ciepła może rozluźnić mięśnie, a nakładanie lodu po ćwiczeniach może zmniejszyć ból i stan zapalny.
- Aby zastosować ciepło, spróbuj użyć poduszki grzewczej lub umieść wilgotny ręcznik w kuchence mikrofalowej na kilka sekund przed nałożeniem go na obszar. Możesz również wziąć ciepłą kąpiel, która może pomóc złagodzić napięcie i podrażnienie zespołu gruszkowatego. Pozwól swojemu ciału pływać w wodzie.
- Aby zastosować zimno, użyj lodu owiniętego w ręcznik lub zimne opakowanie. Nie nakładaj lodu lub zimnego okładu na dłużej niż 20 minut.
Krok 7. Użyj leków przeciwbólowych NLPZ
Niesteroidowe leki przeciwzapalne lub NLPZ pomagają złagodzić ból i stany zapalne. Są one ogólnie zalecane w leczeniu bólu i stanów zapalnych związanych z zespołem piriformis.
- Powszechne NLPZ obejmują aspirynę, ibuprofen (Motrin, Advil) i naproksen (Aleve).
- Zapytaj swojego lekarza przed użyciem NLPZ. Mogą wchodzić w interakcje z innymi lekami lub schorzeniami.
- Jeśli NLPZ nie przyniosą wystarczającej ulgi, lekarz może przepisać leki zwiotczające mięśnie. Użyj ich zgodnie z zaleceniami.
Krok 8. Zapytaj swojego lekarza o zastrzyki
Jeśli nadal odczuwasz ból w okolicy mięśnia gruszkowatego, porozmawiaj z lekarzem o lokalnych zastrzykach, które mogą obejmować środki znieczulające, sterydy lub botoks.
- Zastrzyki znieczulające, które zwykle obejmują lidokainę lub bupiwakainę wstrzykiwaną bezpośrednio w punkt spustowy, są skuteczne w około 85% przypadków w połączeniu z fizykoterapią.
- Jeśli miejscowe środki znieczulające nie łagodzą bólu, lekarz może zalecić wstrzyknięcie steroidów lub toksyny botulinowej typu A (botox), które okazały się łagodzić ból mięśni.
Krok 9. Skonsultuj się z lekarzem na temat opcji chirurgicznych
Chirurgia jest uważana za ostatnią deskę ratunku w zespole mięśnia gruszkowatego i nie będzie stosowana, dopóki wszystkie inne możliwości nie zostaną wyczerpane. Jeśli jednak żaden z innych sposobów leczenia nie łagodzi bólu, możesz skonsultować się z lekarzem na temat możliwości interwencji chirurgicznej.
