Chociaż pacjenci psychiatryczni mogą być czasami trudni, zasługują na życzliwość i wsparcie podczas całego procesu leczenia. Radzenie sobie z nimi może być czasami frustrujące i zdarzają się złe dni. Na szczęście istnieją pozytywne sposoby interakcji z pacjentami i zaspokajania ich potrzeb. W razie potrzeby możesz także złagodzić agresywne zachowanie. Jeśli twoja ukochana osoba jest pacjentem psychiatrycznym, istnieje wiele opcji, które mogą ci pomóc.
Kroki
Metoda 1 z 4: Interakcje z pacjentami
Krok 1. Użyj przyjaznego, ale profesjonalnego tonu
Pacjent powinien rozpoznać, że masz autorytet, ale nie powinien czuć się tak, jakbyś do niego mówił. Przyjazny ton pomaga w osiągnięciu tego, ponieważ przekazuje pacjentowi, że Ci na nim zależy. Profesjonalna obsługa pokazuje pacjentowi, że jesteś pewny swojego leczenia i masz poczucie kontroli nad otoczeniem.
Krok 2. Skup się na planie leczenia pacjenta, a nie na swoich opiniach
Pacjenci mogą mówić i robić rzeczy, które Twoim zdaniem są nieodpowiednie lub denerwujące, ale ważne jest, aby nie przekazywać tego pacjentowi. Zamiast informować ich o swoich opiniach, postępuj zgodnie z ich planem leczenia i pomóż im wrócić na drogę do wyzdrowienia, niezależnie od tego, czy zgadzasz się z ich działaniami, czy nie.
- Czasami może to oznaczać świadome zajęcie się swoimi uprzedzeniami.
- Na przykład możesz uznać, że zachowanie samookaleczające się jest denerwujące. Jednak skarcenie pacjenta lub okazywanie obrzydzenia może go zniechęcić. Zamiast tego lecz ich rany i pomóż im zaangażować się w ich protokoły leczenia.
Krok 3. Traktuj każdego pacjenta w ten sam sposób
Z niektórymi z twoich pacjentów będzie ciężej pracować niż z innymi. Na przykład możesz mieć pacjenta, który jest bardziej agresywny lub okazuje ci pogardę. Ważne jest, aby traktować tego pacjenta tak samo jak każdego innego pacjenta, w tym sposób, w jaki się do niego zwracasz i zachowujesz.
Traktowanie ich jednakowo jest nie tylko słuszne, ale może również pomóc w procesie ich leczenia. W końcu może również sprawić, że będą lepiej współpracować
Krok 4. Nawiąż kontakt wzrokowy podczas rozmowy z pacjentem
Utrzymuj jednak kontakt wzrokowy naturalny, a nie wymuszony. To pokazuje pacjentowi, że jesteś otwarty, uczciwy i postrzegasz ich jako równych.
Nie patrz z góry na pacjentów, ponieważ może to wydawać się im poniżające
Krok 5. Używaj otwartej mowy ciała, aby uniknąć wywoływania negatywnych emocji
Pacjenci zauważą, że język ciała wydaje się wrogi lub zły, co może być wyzwalaczem dla niektórych pacjentów. Możesz tego uniknąć, dostosowując język ciała.
- Wyprostuj plecy i zachowaj dobrą postawę.
- Niech twoje ramiona zwisają po twojej stronie. Trzymając coś, staraj się nie blokować tym swojego ciała. Nie krzyżuj rąk.
- Zachowaj neutralny wyraz twarzy lub, najlepiej, daj przyjazny uśmiech.
Krok 6. Nie naruszaj przestrzeni osobistej pacjenta, chyba że jest to konieczne
O ile nie znajdujesz się w sytuacji awaryjnej, zdobądź zaufanie pacjenta, zanim spróbujesz się do niego zbytnio zbliżyć lub wejść do jego prywatnej przestrzeni. Chociaż może się zdarzyć, że Ty lub inny personel będziecie musieli przekraczać granice osobiste ze względu na pacjenta lub inne osoby znajdujące się pod Waszą opieką, postarajcie się uszanować ich przestrzeń.
Możesz powiedzieć: „Zauważyłem, że wyglądasz na zdenerwowanego. Czy mogę z tobą usiąść i porozmawiać?
Krok 7. Unikaj dotykania pacjentów, chyba że jest to konieczne
Niektórzy pacjenci mogą stać się niespokojni lub zdenerwowani, gdy są dotykani. Może to być nawet objaw ich choroby. Nie dotykaj pacjenta, chyba że masz pozwolenie lub jest to wymagane do jego leczenia.
Metoda 2 z 4: Zaspokajanie potrzeb pacjenta
Krok 1. Wysłuchaj obaw pacjenta
Pacjenci są mniej skłonni do działania, jeśli czują, że naprawdę słuchasz. W niektórych przypadkach obawy pacjenta mogą brzmieć irracjonalnie lub być odzwierciedleniem jego objawów. Na przykład mogą mieć złudzenia. Nawet jeśli tak jest, posłuchaj, co mają do powiedzenia.
- Pokaż pacjentowi, że słuchasz, kiwając głową i odpowiadając twierdząco.
- Podsumuj to, co do ciebie mówią, aby wiedziały, że rozumiesz je poprawnie.
Krok 2. Odpowiedz pacjentowi z empatią
Ważne jest, aby pacjent wiedział, że zależy Ci na tym, jak się czuje. Twoja empatia nie tylko pomoże im przebrnąć przez sytuację, ale także pomoże ci zachować spokój.
- Spróbuj potwierdzić uczucia tej osoby. Pokaż osobie, że nawet jeśli nie doświadczasz dokładnie tego samego, co ona, możesz zrozumieć, dlaczego powoduje to jej niepokój, i daj jej znać, że uczucie jest w porządku. To może sprawić, że będą bardziej skłonni do odłożenia obrony i powiedzą ci więcej o tym, co się dzieje.
- Na przykład możesz powiedzieć: „To brzmi naprawdę stresująco” lub „Rozumiem, dlaczego jesteś taki zdenerwowany”.
Krok 3. Daj pacjentowi opcje
Czasami pacjent sprzeciwia się poddaniu się leczeniu lub regulaminowi placówki. Kiedy tak się stanie, uznanie ich uczuć i danie im opcji może pomóc im w osiągnięciu pożądanego rezultatu. Opcje pozwalają pacjentowi poczuć, że ma pewną kontrolę nad sytuacją.
- Kiedy tworzysz plan leczenia, weź pod uwagę pragnienia pacjenta, kiedy jest to właściwe. Na przykład, twój pacjent może preferować terapię niż leki, może chcieć tylko leków lub może chcieć wypróbować kombinację tych dwóch.
- Możesz powiedzieć: „Wygląda na to, że nie chcesz dzisiaj iść do grupy. Dla twojego planu leczenia ważne jest, że uczestniczysz. Jeśli nie chcesz iść na tę sesję, możesz iść na sesję popołudniową lub mogę umówić się na prywatną sesję, aby omówić plan leczenia.”
Krok 4. Dostosuj leczenie do osobowości pacjenta
Łatwiej jest leczyć pacjenta, jeśli rozumiesz jego osobowość i dostosowujesz do niej swoje leczenie. Dzieje się tak dlatego, że każdy pacjent przyjmuje i podchodzi do leczenia inaczej. Istnieją cztery różne cechy osobowości, które mogą wpływać na podejście danej osoby do leczenia:
- Zależna: osoba, która czuje się zależna od innych, będzie oczekiwała pomocy, a być może nawet pełnego wyzdrowienia. Często będą posłuszni, ale mogą nie podejmować działań na własną rękę.
- Histrioniczny: osoba, która ma osobowość histrioniczną, może być bardziej dramatyczna w sposobie, w jaki się prezentuje. Mogą wyolbrzymiać swoje objawy, aby zwrócić na siebie uwagę.
- Aspołeczni: Ci pacjenci mogą opierać się leczeniu i okazywać pogardę dla swojego zespołu medycznego.
- Paranoidalność: Pacjenci z paranoją mogą opierać się leczeniu, ponieważ nie ufają lekarzowi lub wątpią w to, co im się mówi.
Krok 5. Nigdy nie okłamuj pacjenta, aby uzyskać posłuszeństwo
Kłamstwo może wydawać się dobrą opcją, gdy pacjent odmawia podporządkowania się, ale na dłuższą metę pogorszy sytuację. Przykłady obejmują ukrywanie leków w jedzeniu pacjenta, obietnicę, że ich nie powstrzymujesz, a następnie robienie tego, lub obiecywanie nagrody, ale nie dostarczanie. Spowoduje to, że pacjent nie będzie ci ufał i w przyszłości będzie ci bardziej się opierał.
- Kiedy pacjent czuje, że może zaufać swoim dostawcom zdrowia psychicznego, jest bardziej prawdopodobne, że uzyska pomyślny wynik leczenia.
- Wyjątkiem od tego jest to, że jeśli plan leczenia pacjenta sugeruje podążanie wraz z urojeniem, które ma, powinieneś skłamać, gdy jest to właściwe, aby uniknąć kwestionowania złudzenia.
Krok 6. Traktuj pacjentów psychiatrycznych tak samo jak każdego innego pacjenta
Niestety istnieją uprzedzenia wobec pacjentów psychiatrycznych, zwłaszcza tych, którzy sami sobie krzywdzą. Może to uniemożliwić pacjentom uzyskanie opieki, której potrzebują, aby wyzdrowieć z ich schorzeń. W niektórych przypadkach pacjenci są wypisywani wcześniej niż powinni być z powodu negatywnych odczuć ze strony personelu.
Krok 7. Zachowaj szczegółową dokumentację
Dobre zapisy są niezbędne do zapewnienia doskonałej opieki. Każdy opiekun powinien udokumentować diagnozę pacjenta, leczenie i powiązane informacje, takie jak nawrót objawów. Gwarantuje to, że zespół terapeutyczny pacjenta zna jego pełną historię medyczną, dzięki czemu można zapewnić opiekę dostosowaną do indywidualnych potrzeb.
Ponadto dobra dokumentacja chroni Ciebie i innych pracowników w przypadku roszczenia z tytułu nadużyć
Krok 8. Jeśli to możliwe, zaangażuj krewnych pacjenta w ich leczenie
W niektórych przypadkach możesz nie być w stanie zaangażować krewnych ze względu na przepisy HIPPA. Jeśli jednak jest to możliwe, zapraszaj krewnych do udziału w leczeniu pacjenta. Poprawi to wynik pacjenta, zwłaszcza po powrocie do domu.
- Zaproś ich na specjalną sesję terapii rodzinnej.
- Jeśli jest to dozwolone, pokaż im plan leczenia pacjenta.
Metoda 3 z 4: Radzenie sobie z agresywnym zachowaniem
Krok 1. Sprawdź ich plan leczenia
Jeśli jest dostępny, plan leczenia pacjenta powinien określać najlepsze praktyki w zakresie deeskalacji jego stanu. Każdy jest inny i istnieje wiele powodów, dla których pacjent może stać się agresywny. Najlepiej skonsultuj się z ich planem przed podjęciem działań, jeśli to możliwe.
W sytuacji awaryjnej, na przykład gdy pacjent lub ktoś inny jest zagrożony, możesz nie mieć czasu na zapoznanie się z planem leczenia
Krok 2. Przenieś pacjenta do spokojnego, odosobnionego otoczenia
Może to być ich pokój osobisty lub specjalna przestrzeń w obiekcie do tego celu. To da im czas na samodzielne uspokojenie.
Działa to lepiej dla pacjentów, którzy są przytłoczeni
Krok 3. Usuń lub ukryj wszelkie przedmioty, które mogą zostać użyte do zranienia
Postaraj się chronić siebie, innych pacjentów i osobę agresywną. Najpierw usuń najbardziej niebezpieczne przedmioty i nie zostawiaj niczego, czym mogą rzucać lub huśtać się.
Krok 4. Potwierdź ich uczucia, aby otworzyć dialog
Nie kłóć się z tą osobą ani nie próbuj wyjaśniać, dlaczego jej uczucia są nieważne. To tylko bardziej ich zdenerwuje, co pogorszy sytuację.
- Powiedz: „Mogę powiedzieć, że jesteś zdenerwowany. Powiedz mi, co mogę zrobić, aby pomóc ci poczuć się lepiej”.
- Nie mów: „Nie ma powodu do gniewu”.
Krok 5. Nie rób gróźb
Kuszące jest, aby powiedzieć osobie, że sytuacja się pogorszy, jeśli się nie uspokoi, ale często jest to nieskuteczne. W wielu przypadkach powoduje to, że pacjent staje się bardziej agresywny. Zagrożenia mogą obejmować popełnienie pacjenta, przedłużenie leczenia, wezwanie policji lub inne niepożądane „kary”. Zamiast tego zaoferuj pomoc.
Unikaj stwierdzeń typu „Jeśli nie przestaniesz krzyczeć, zadzwonię na policję” lub „Zaraz przedłużysz pobyt tutaj o dwa tygodnie”. Zamiast tego możesz powiedzieć: „Mogę powiedzieć, że jesteś zły i chcę pomóc ci rozwiązać te uczucia. Jestem tu, żeby Ci pomóc."
Krok 6. W razie potrzeby podaj leki, aby uspokoić pacjenta
Czasami pacjent nie uspokoi się bez interwencji. W takim przypadku być może będziesz musiał je leczyć. Najlepiej próbować podawać lek bez ich krępowania.
Najczęściej będą to leki przeciwpsychotyczne lub benzodiazepiny
Krok 7. Używaj przymusu fizycznego tylko wtedy, gdy jest to konieczne
Jest to zwykle zarezerwowane dla środowiska szpitalnego z przeszkolonymi osobami. Unieruchamianie osoby jest często ostatecznością, pozwalającą personelowi medycznemu na podawanie leków uspokajających pacjenta.
Niebezpiecznie jest powstrzymywać osobę, która zachowuje się, więc bądź ostrożny
Metoda 4 z 4: Radzenie sobie z chorobą psychiczną członka rodziny
Krok 1. Dowiedz się o ich chorobie
Przeczytaj o chorobie w Internecie lub w książkach. W razie potrzeby porozmawiaj z lekarzem, aby zrozumieć wyjątkowe doświadczenie członka rodziny. Dobrym pomysłem jest również porozmawianie z nimi o tym, jeśli nie chcą się dzielić.
Możesz znaleźć zasoby online, w lokalnej bibliotece lub w lokalnej księgarni
Krok 2. Wspieraj ich wysiłki na rzecz powrotu do zdrowia
Daj im znać, że jesteś dla nich i chcesz, aby poświęcili czas na poprawę. W niektórych przypadkach mogą radzić sobie lub radzić sobie z objawami przez całe życie, z częstymi nawrotami. Daj im znać, że będziesz tam dla nich.
- W razie potrzeby porozmawiaj ze swoim lekarzem i/lub pracownikiem socjalnym.
- Powiedz swojej ukochanej osobie, że chciałbyś pomóc w jej planie leczenia, jeśli czuje się komfortowo. Możesz powiedzieć: „Kocham cię i chcę, żebyś poczuł się lepiej. Jeśli czujesz się komfortowo, chętnie przeczytam Twój plan leczenia i pomogę w każdy możliwy sposób.”
Krok 3. Wypowiadaj się w stwierdzeniach „ja” podczas omawiania problemów w związku
Prawdopodobnie czasami będziesz musiał skonfrontować się z problemami. Kiedy musisz rozwiązać problem, zawsze formułuj go, używając stwierdzeń „ja”, a nie „ty”. To sprawia, że twoje komentarze o tobie, a nie o nich.
- Na przykład: „Czuję się zagrożony, kiedy rzucasz rzeczy w frustracji. Czułbym się bezpieczniej, gdybyś współpracował ze swoim terapeutą, aby zmniejszyć te pragnienia”.
- Nie mów: „Zawsze rzucasz rzeczami i mnie przerażasz! Musisz przestać!"
Krok 4. Zarządzaj swoimi oczekiwaniami dotyczącymi powrotu do zdrowia danej osoby
Wielu pacjentów spędza całe życie na radzeniu sobie z chorobą. Nawet po leczeniu mogą nadal odczuwać objawy. Nie zmuszaj ich do „normalnego zachowywania się” lub brania na siebie odpowiedzialności. Może to spowodować konflikt w związku, doprowadzić do niepowodzenia lub, co gorsza, obu.
Krok 5. Dołącz do grupy wsparcia
Dzielenie się swoimi doświadczeniami z osobami w podobnej sytuacji może pomóc Ci lepiej sobie radzić. Nie tylko cię wysłuchają, ale mogą również udzielić pomocnych rad. Możesz także dowiedzieć się więcej o stanie swojej ukochanej osoby.
- Zapytaj lekarza lub placówkę leczniczą o zalecenie.
- Zadzwoń do lokalnych ośrodków zdrowia psychicznego, aby poszukać grup lub poszukaj w Internecie.
- Na przykład możesz dołączyć do lokalnego oddziału National Alliance on Mental Illness (NAMI).
- Jeśli to możliwe, znajdź otwartą grupę wsparcia, do której ty i twoja ukochana możecie uczęszczać razem.
Pomoc w rozmowie z pacjentami
Sposoby komunikacji z pacjentem psychiatrycznym
