Jeśli u Ciebie lub u kogoś, kogo kochasz, zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową, możesz się zastanawiać, jak wytłumaczysz to innym. Chociaż może być trudno mówić o chorobie psychicznej, brak zrozumienia i wsparcia społecznego może sprawić, że radzenie sobie z chorobą afektywną dwubiegunową będzie znacznie trudniejsze. Możesz zacząć od wyjaśnienia podstaw zmian nastroju i oficjalnej diagnozy. Pracuj nad rozwianiem wszelkich nieporozumień, jakie mogą mieć bliscy. Bądź konkretny na temat wsparcia niezbędnego do radzenia sobie z zaburzeniem. Pamiętaj, komu opisujesz stan i cel wyjaśnienia. Twoje podejście może się różnić, niezależnie od tego, czy opisujesz stan pracodawcy, członkowi rodziny, przyjacielowi czy nauczycielowi. To, czy chcesz szerzyć świadomość, znaleźć wsparcie lub zakwalifikować się do zakwaterowania w pracy lub szkole, może również wpłynąć na sposób formułowania wyjaśnień.
Kroki
Część 1 z 3: Wyjaśnienie podstaw choroby afektywnej dwubiegunowej
Krok 1. Przedstaw chorobę afektywną dwubiegunową, wyjaśniając intensywne nastroje
Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się intensywnymi wahaniami nastroju. Jeśli ktoś nigdy nie słyszał o chorobie afektywnej dwubiegunowej, może być zdezorientowany, jak to na kogoś wpływa. Aby rozpocząć wyjaśnianie podstaw, zacznij od poinformowania ich, że pacjenci z chorobą afektywną dwubiegunową doświadczają intensywnych nastrojów.
- Powiedz coś w stylu: „Zaburzenie afektywne dwubiegunowe powoduje intensywne zmiany nastrojów. Podczas gdy każdy ma swoje wzloty i upadki, osoby z afektywną dwubiegunową doświadczają ich intensywniej i mają bardziej ekstremalne wzloty i upadki niż osoby bez choroby”.
- Następnie możesz krótko wyjaśnić manię i depresję. Na przykład, powiedzmy: „Ludzie z chorobą afektywną dwubiegunową doświadczają obniżonego nastroju zwanego depresją, a także wysokiego nastroju zwanego manią”.
- Pomocne może być wysłanie przewodnika po chorobie afektywnej dwubiegunowej do rodziny i przyjaciół, aby oni również mogli na ten temat przeczytać. Sojusz na rzecz Depresji i Wsparcia Dwubiegunowego jest dobrym punktem wyjścia.
Krok 2. Opisz depresyjny aspekt choroby afektywnej dwubiegunowej
Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się okresami depresji. Depresja każdego człowieka objawia się na różne sposoby, więc wyjaśnij, jak konkretnie objawia się Twoja depresja. Powinieneś także poinformować ludzi, jak często doświadczasz depresji i jak długo trwają miesiączki. Jeśli wyjaśniasz czyjąś chorobę afektywną dwubiegunową, upewnij się, że znasz jej specyficzne doświadczenia z depresją. Na przykład, jeśli u dziecka zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową, może być konieczne wyjaśnienie nauczycielom, przyjaciołom i członkom rodziny.
- Na przykład powiedz coś w stylu: „Moje okresy depresyjne zwykle trwają kilka tygodni. Czuję się bardzo zmęczony i nie jestem zbytnio zainteresowany wychodzeniem z domu”. Jeśli mówisz o kimś innym, możesz powiedzieć: „On jest zwykle bardzo spowolniony podczas okresów depresyjnych i może nie być tak towarzyski”.
- Spróbuj wyjaśnić, czym depresja różni się od zwykłego smutku. Na przykład: „Każdy się smuci, ale z kliniczną depresją nie można się z tego wyrwać. Trudno odwrócić uwagę od złych uczuć”.
Krok 3. Przejdź przez manię
Mania charakteryzuje się bardzo dobrymi nastrojami, które trwają kilka dni lub tygodni. Wyjaśnij swoje doświadczenie z manią, jak często pojawiają się napady maniakalne i jakie rodzaje zachowań w tobie angażujesz. Jeśli tłumaczysz chorobę afektywną dwubiegunową komuś innemu, upewnij się, że znasz doświadczenia tej osoby z manią.
- Powiedz coś w stylu: „Nie czuję się maniakalny tak często, jak czuję się przygnębiony, ale kiedy nadchodzą moje zaklęcia maniakalne, trwają około tygodnia”. Wyjaśniając komuś innemu, możesz powiedzieć coś w stylu: „Ona może być bardzo rozmowna w swoich epizodach maniakalnych, a czasem trochę nadpobudliwa”.
- Wyjaśnij zachowania, w które się angażujesz. Powiedz na przykład: „Zwykle potrzebuję mniej snu i mam problemy z koncentracją. Moje myśli wymykają się spod kontroli i nie jestem w stanie skupić się na jednej rzeczy”. Jeśli wyjaśniasz komuś innemu, poinformuj kogoś o konkretnych zachowaniach, których można się od niej spodziewać. Na przykład: „On ma tendencję do skupiania się na pracy domowej, gdy jest maniakalny i może być nieco destrukcyjny”.
Krok 4. Wyjaśnij swoją konkretną diagnozę
Istnieją różne poziomy choroby afektywnej dwubiegunowej. Wyjaśniając chorobę afektywną dwubiegunową bliskiej osobie, upewnij się, że zna Twoją konkretną diagnozę. Jeśli wyjaśniasz czyjeś zaburzenie dwubiegunowe, upewnij się, że znasz diagnozę tej osoby.
- Zaburzenie dwubiegunowe typu I charakteryzuje się bardziej intensywnymi epizodami maniakalnymi i depresyjnymi, które trwają dłużej i mogą wymagać hospitalizacji. Wyjaśniając zaburzenie afektywne dwubiegunowe typu I, powiedz coś w stylu: „Moje epizody mogą być bardzo intensywne i byłem w przeszłości hospitalizowany. Epizody trwają od siedmiu dni do dwóch tygodni”.
- Zaburzenie afektywne dwubiegunowe II charakteryzuje się epizodami depresyjnymi, ale mniej intensywnymi epizodami maniakalnymi zwanymi hipomanią. Powiedz coś w stylu: „Czasami doświadcza hipomanii, która jest mniej intensywna niż w pełni rozwinięta mania. Podczas gdy moje dziecko ma ekstremalne wzloty, zwykle może nadal spać i przeważnie radzi sobie z codziennymi sprawami”.
Krok 5. Porozmawiaj o tym, jak radzisz sobie z objawami
Powiedz rodzinie i przyjaciołom, że robisz wszystko, co w Twojej mocy, aby radzić sobie z objawami. Poinformuj ich o swoim konkretnym planie opieki lub o konkretnym planie opieki innej osoby.
- Wyjaśnij wszelkie leki stosowane w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. Na przykład: „Jestem na stabilizatorze nastroju, który muszę brać codziennie” lub „Mój syn ma stabilizatory nastroju, które bierze na chorobę”.
- Jeśli jesteś na terapii, poinformuj o tym tę osobę. Powiedz coś w stylu: „Ja też chodzę na terapię co tydzień, aby omówić moje nastroje z doradcą”.
Część 2 z 3: Obalanie mitów
Krok 1. Upewnij się, że ludzie wiedzą, że choroba afektywna dwubiegunowa jest prawdziwa
Niestety wciąż są ludzie, którzy wątpią w choroby psychiczne i diagnozy zdrowia psychicznego. Upewnij się, że mówisz ludziom, że choroba afektywna dwubiegunowa jest jak prawdziwa choroba. Jeśli ktoś kwestionuje diagnozę lub robi komentarz kwestionujący ogólnie chorobę psychiczną, zabierz głos. Powiedz coś w stylu: „Zaburzenie afektywne dwubiegunowe istnieje od dawna. Chociaż w historii było to nazywane różnymi rzeczami, zawsze była to ważna diagnoza”.
Może również pomóc, aby osoba wiedziała, że nie możesz tak po prostu „wyrwać się z tego”. Powiedz coś w stylu: „Różnica między zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym a byciem smutnym i szczęśliwym polega na tym, że tak naprawdę nie mogę kontrolować swoich nastrojów. Nie mogę po prostu się rozweselić lub uspokoić, kiedy trzeba”
Krok 2. Poinformuj ludzi, że osoby z chorobą afektywną dwubiegunową są zdolne
Choroba afektywna dwubiegunowa wciąż jest napiętnowana. Wiele osób zakłada, że osoby z tym zaburzeniem nie są w stanie żyć normalnie. Niech ludzie wiedzą, że tak nie jest. Jeśli na przykład ktoś uważa, że nie możesz wykonać zadania w pracy z powodu swojego zaburzenia, powiedz mu, że tak nie jest. Powiedz coś w stylu: „Mimo że zmagam się z tym zaburzeniem, ciężko pracuję, aby mieć pewność, że nadal mogę wykonywać codzienne czynności. Nie oznacza to, że nie mogę robić rzeczy, które potrafią wszyscy inni”.
- Powinieneś również mówić, jeśli ktoś mówi, że inna osoba nie może być winna czegoś z powodu diagnozy choroby afektywnej dwubiegunowej. Na przykład, jeśli ktoś wspomni, że nie jest pewien, czy kolega z chorobą afektywną dwubiegunową jest w stanie sprostać zadaniu, powiedz coś w stylu: „Właściwie większość osób z chorobą afektywną dwubiegunową jest zdolna, gdy objawy są łagodzone”.
- Jeśli stosujesz leczenie, które skutecznie łagodzi objawy, wspomnij o tym. Powiedz coś w stylu: „Mam leki, które naprawdę pomagają kontrolować mój nastrój. Mimo że zaburzenie czasami jest trudne, nie jest to sytuacja beznadziejna”.
- Pomocne może być porównanie zaburzenia afektywnego dwubiegunowego z dolegliwością medyczną. Na przykład: „To tak, jakby ktoś chorował na cukrzycę. Chociaż musi być ostrożny i radzić sobie z objawami, z odpowiednią opieką jest w stanie bez problemu wykonywać większość czynności”.
Krok 3. Rozwiąż nieporozumienia dotyczące leków
Wiele osób ma negatywne odczucia związane z lekami. Mogą myśleć, że to zasadniczo zmienia osobę lub czyni kogoś odrętwiałym lub zrobotyzowanym. Chociaż znalezienie odpowiedniego leku może trochę potrwać, leki są pomocne, gdy przyjmujesz odpowiednią dawkę.
- Powiedz coś w stylu: „Ludzie mają złe doświadczenia z lekami, szukając odpowiedniego leczenia. Zajmowałem się rzeczami, które sprawiły, że poczułem się inaczej lub odrętwiały, ale pracowałem z moim lekarzem, aby znaleźć odpowiedni lek”.
- Wyjaśnij, w jaki sposób lek ci pomaga. Powiedz coś w stylu: „Teraz, kiedy jestem na właściwych lekach, czuję się dobrze. Moje nastroje są bardziej stabilne, ale nadal jestem w stanie doświadczać normalnych wzlotów i upadków i nie czuję, że wpływają one na moją ogólną osobowość."
Krok 4. Wyjaśnij, dlaczego terapia jest ważna
Wiele osób uważa, że terapia jest pobłażliwa lub bezużyteczna. Poinformuj ludzi, że wiele osób odnosi korzyści z terapii. Szukanie pomocy nie jest oznaką słabości.
Może pomóc porównać zaburzenie afektywne dwubiegunowe ze stanem medycznym. Na przykład powiedz coś w stylu: „Gdybyś miał przewlekłą chorobę serca, musiałbyś regularnie odwiedzać lekarza. Ponieważ mam przewlekłą chorobę psychiczną, potrzebuję wizyty u terapeuty”
WSKAZÓWKA EKSPERTA
Liana Georgoulis, PsyD
Licensed Psychologist Dr. Liana Georgoulis is a Licensed Clinical Psychologist with over 10 years of experience, and is now the Clinical Director at Coast Psychological Services in Los Angeles, California. She received her Doctor of Psychology from Pepperdine University in 2009. Her practice provides cognitive behavioral therapy and other evidence-based therapies for adolescents, adults, and couples.
Liana Georgoulis, PsyD Licencjonowany Psycholog
Terapia zaspokaja w naszym społeczeństwie potrzebę kontaktu i informacji.
Psycholog dr Liana Georgoulis mówi:"
Część 3 z 3: Proszenie o wsparcie
Krok 1. Poproś przyjaciół i członków rodziny o kształcenie się
Zrobiłeś już pierwszy krok, wyjaśniając przyjaciołom i rodzinie podstawy choroby afektywnej dwubiegunowej. Teraz zachęć przyjaciół i rodzinę, aby zrobili dodatkowy krok i dokładnie zbadali twoje zaburzenie w swoim własnym czasie. Poproś ich, aby przeczytali więcej o zaburzeniu, aby pomóc im lepiej je zrozumieć.
- Zachęć ich do zajrzenia na strony internetowe, takie jak International Bipolar Foundation, które dostarczają przydatnych informacji online.
- Dodatkowo, jeśli czujesz się z tym komfortowo, zasugeruj, aby przyszli na spotkanie z tobą. Rozmawianie bezpośrednio z lekarzem w sprawie jakichkolwiek pytań lub wątpliwości może pomóc im poszerzyć wiedzę na temat choroby afektywnej dwubiegunowej.
Krok 2. Poproś o wsparcie społeczne
Ludzie, którzy czują się przygnębieni, czasami izolują się. Poinformuj ludzi, co mogą zrobić, jeśli w dowolnym momencie zmagasz się z epizodem depresyjnym. Powiedz coś w stylu: „Czasami, kiedy mam depresję, potrzebuję dodatkowego wsparcia społecznego. Byłbym wdzięczny, gdybyś był przy mnie, gdy jestem przygnębiony”.
Ludzie często nie są pewni, co zrobić, gdy ktoś ma depresję. Poinformuj ludzi, czego konkretnie potrzebujesz. Na przykład powiedz coś w stylu: „Nie muszę się rozpieszczać ani mówić o tym, jak bardzo się czuję. Pomocne jest posiadanie kogoś, kto mnie rozprasza. Moglibyśmy po prostu obejrzeć razem film”
Krok 3. Omów swoje objawy z rodziną i przyjaciółmi
Chcesz, aby ludzie zrozumieli sygnały ostrzegawcze, że doświadczasz manii i depresji. Pomoże im to określić, kiedy możesz potrzebować dodatkowego wsparcia. Zacznij od czegoś w stylu: „Są pewne oznaki, że doświadczam manii lub depresji, o których powinieneś wiedzieć”.
- Aby wyjaśnić depresję, powiedz coś w stylu: „Jeśli wydaję się naprawdę cichy i niezainteresowany wydarzeniami towarzyskimi, być może doświadczam depresji”.
- Aby wyjaśnić manię, powiedz coś w stylu: „Jeśli wydaję się naprawdę energiczny i niezwykle gadatliwy, być może wpadnę w epizod maniakalny”.
Krok 4. Porozmawiaj o znaczeniu redukcji stresu
Stres może pogorszyć chorobę afektywną dwubiegunową, więc daj ludziom znać, kiedy potrzebujesz środowiska bez stresu. Na przykład powiedz coś w stylu: „Kiedy mam depresję, nie radzę sobie z dużym stresem. Nie bądź niegrzeczny, jeśli częściej anuluję plany. Nawet małe rzeczy, takie jak pójście na spotkanie film, może wywołać u mnie dużo stresu”.
Krok 5. Poproś, aby poparli wszelkie ograniczenia dotyczące Twojego stylu życia
Wiele osób z chorobą afektywną dwubiegunową ma pewne ograniczenia. Być może będziesz musiał trzymać się z dala od alkoholu lub niektórych pokarmów, na przykład z powodu leków. Poinformuj ludzi, w jaki sposób mogą wspierać Twoje ograniczenia dotyczące stylu życia.
