Zapalenie wielomięśniowe (PM) to choroba autoimmunologiczna, w której układ odpornościowy organizmu atakuje zdrową tkankę mięśniową. PM wpływa głównie na mięśnie szkieletowe, czyli mięśnie zaangażowane w ruch po obu stronach ciała. Przyczyna PM jest zwykle nieznana, ale zdiagnozowanie jej jest dość prostym procesem. Po prawidłowym zdiagnozowaniu większość ludzi dobrze reaguje na standardowe leczenie i stwierdza, że ich rozległe osłabienie mięśni jest znacznie zmniejszone lub wyeliminowane.
Kroki
Część 1 z 3: Rozpoznawanie objawów PM
Krok 1. Zwróć uwagę na osłabienie mięśni, które pogarsza się w ciągu kilku tygodni
Bóle mięśni są częścią życia każdego człowieka. Jednak osłabienie mięśni, które stopniowo pogarsza się w ciągu kilku tygodni do miesiąca, może być oznaką PM. Możliwość wystąpienia PM dodatkowo wzrasta, jeśli osłabienie mięśni jest rozległe i występuje po obu stronach ciała.
- PM najczęściej występuje w mięśniach ramion, ramion, bioder, ud i szyi. Najbardziej dotknięte zostaną mięśnie znajdujące się najbliżej tułowia.
- Możesz również odczuwać ból, tkliwość lub obrzęk tych mięśni. Odczujesz te objawy, wraz z osłabieniem mięśni, jednakowo po obu stronach ciała.
Krok 2. Zastanów się, czy codzienne zadania nie stały się trudniejsze
Możesz początkowo obwiniać osłabienie mięśni o nadmierny wysiłek lub „starzenie się”, a potem zaczynasz zauważać, że gdy normalne zadania stają się trudniejsze. W miarę postępu objawów PM możesz mieć problemy z podnoszeniem rzeczy, umieszczaniem przedmiotów na górnych półkach, chodzeniem po schodach, noszeniem przedmiotów, wstawaniem z krzesła, szczotkowaniem włosów, a nawet podnoszeniem głowy rano z poduszki.
PM w mięśniach szyi może również utrudniać połykanie. Natychmiast skontaktuj się z lekarzem, jeśli zauważysz ten objaw
Krok 3. Weź pod uwagę prawdopodobieństwo rozwoju PM
PM jest rzadkością, ale każdy może go rozwinąć w każdej chwili. Jest bardziej prawdopodobny u kobiet niż u mężczyzn i zwykle nie występuje u osób poniżej 20 roku życia. Większość ludzi ma od 30 do 50 lat, kiedy pojawia się PM.
- PM nie jest przekazywany genetycznie, ale geny mogą wpływać na prawdopodobieństwo rozwoju choroby. Niektóre wirusy, takie jak HIV, również mogą być wyzwalaczami, ale prawda jest taka, że PM zwykle występuje bez wyjaśnienia. Z jakiegoś powodu twój układ odpornościowy zaczyna atakować zdrową tkankę mięśniową.
- Chociaż wirusy, takie jak HIV, mogą być związane z PM, bardziej prawdopodobne jest, że rozwiną się u osób z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak toczeń lub reumatoidalne zapalenie stawów.
Krok 4. Poszukaj natychmiastowej uwagi, jeśli wystąpią problemy z płucami lub sercem
PM może w niektórych przypadkach wpływać na mięśnie w sercu i płucach oraz wokół nich. Może to powodować trudności w oddychaniu, duszność, zmęczenie oraz ucisk lub ból w klatce piersiowej. Natychmiast skontaktuj się z lekarzem, jeśli zauważysz te objawy lub, jeśli to konieczne, skontaktuj się ze służbami ratunkowymi.
Objawy te mogą być spowodowane licznymi schorzeniami innymi niż PM, ale należy natychmiast szukać pomocy medycznej bez względu na przyczynę
Część 2 z 3: Przeprowadzanie testów diagnostycznych
Krok 1. Pozwól swojemu lekarzowi przeprowadzić badanie fizykalne
Diagnozowanie PM zawsze zaczyna się od badania fizykalnego. Twój lekarz poprosi Cię o podniesienie ramion, odwrócenie głowy i wykonanie innych ruchów, które dotyczą dotkniętych grup mięśni. Zapytają, kiedy i gdzie konkretnie odczuwasz słabość lub ból podczas ruchu lub odpoczynku. Sprawdzą też serce i płuca stetoskopem.
Zostaniesz również poproszony o pytania dotyczące Twojej historii medycznej i historii rodzinnej – mimo że PM nie jest przenoszony genetycznie, może być częstsze w niektórych rodzinach
Krok 2. Zbadaj swoją krew pod kątem określonych enzymów i przeciwciał
Po prostym pobraniu krwi w gabinecie lekarskim, twoja krew zostanie przebadana pod kątem 2 głównych rzeczy. 1 to enzym znany jako CK, który wycieka z uszkodzonych włókien mięśniowych. Drugi dotyczy przeciwciał, które są specyficzne dla miopatii zapalnych, takich jak PM.
Przeciwciała są dowodem na to, że układ odpornościowy atakuje mięśnie, a enzym jest dowodem na zniszczenie przez nie zdrowej tkanki
Krok 3. Zgoda na elektromiogram
Ten test polega na wkłuciu igły połączonej z maszyną w tkankę mięśniową w różnych miejscach. Urządzenie sprawdza aktywność elektryczną mięśni zarówno podczas spoczynku, jak i skurczu.
- Możesz uważać na igłę, a faktem jest, że ta procedura jest nieco bolesna. Lekarz może zastosować miejscowe znieczulenie na skórę, ale nadal będzie boleć w miejscu, w którym igła wbije się w tkankę mięśniową. Te plamy mogą pozostać bolesne przez kilka dni.
- Jednak elektromiogram jest skutecznym narzędziem diagnostycznym PM i prawie zawsze jest wart dyskomfortu.
Krok 4. Zapytaj, czy rezonans magnetyczny może okazać się przydatny
MRI nie zawsze są wykorzystywane do diagnozowania PM, ale w niektórych przypadkach mogą być korzystne. MRI zasadniczo tworzy przekrojowe obrazy tkanki mięśniowej, a zatem może otworzyć duże obszary do badania bez inwazyjnych procedur.
- Rezonanse magnetyczne są bezbolesne i są dobrym wyborem dla większości ludzi, ale pozostawanie nieruchomo w zamkniętej komorze może być dla niektórych wyzwaniem. Poznaj procedurę, zadawaj pytania i nie bój się wyrażać swoich obaw.
- Zapytaj, jak długo potrwa zabieg i poinformuj lekarza, jeśli martwisz się, że przez tak długi czas przebywasz w małej przestrzeni. Możesz być w stanie użyć kojącej muzyki lub innych uspokajających technik, aby proces był łatwiejszy do opanowania.
Krok 5. Poddaj się biopsji mięśnia, aby uzyskać ostateczne dowody
Ostatecznie prawie wszystkie diagnozy PM obejmują pobranie próbki tkanki mięśniowej i szukanie charakterystycznych oznak uszkodzeń spowodowanych przez układ odpornościowy. Twój lekarz może pobrać więcej niż 1 próbkę na 1 z 2 sposobów:
- Biopsja igłowa. W tego typu biopsji lekarz wprowadzi igłę do tkanki mięśniowej i usunie niewielką ilość tkanki przez igłę. Być może będą musieli wbić igłę więcej niż raz, aby uzyskać wystarczająco dużą próbkę.
- Otwarta biopsja, podczas której lekarz wykona niewielkie nacięcie skóry i mięśni oraz usunie niewielką próbkę tkanki mięśniowej.
- W obu przypadkach zostanie zastosowane znieczulenie miejscowe i przez kilka dni możesz odczuwać ból w obszarach próbki.
Część 3 z 3: Zarządzanie PM po diagnozie
Krok 1. Rozpocznij leczenie kortykosteroidem, takim jak prednizon
Ponieważ twój własny układ odpornościowy powoduje uszkodzenia mięśni nieodłącznie związane z PM, stosowanie leków immunosupresyjnych od dawna jest leczeniem pierwszego rzutu tej choroby. Zwykle zaczyna się to od zastosowania kortykosteroidu, najczęściej prednizonu. Będzie to używane krótkoterminowo, być może konsekwentnie przez kilka tygodni lub z przerwami na nieco dłuższe odcinki.
Jednak prednizon może powodować wiele nieprzyjemnych skutków ubocznych, w tym znaczny przyrost masy ciała, osłabienie kości i stres psychiczny. Dlatego najlepiej jest współpracować z lekarzem, aby używać tak mało, jak jest to potrzebne, przez tak krótki czas, jak jest to potrzebne
Krok 2. W razie potrzeby przejdź do innych długoterminowych leków immunosupresyjnych
Krótkotrwałe leczenie prednizonem zwykle zapewnia kontrolę objawów PM. Następnie lekarz może przepisać różne długoterminowe leki, aby kontynuować radzenie sobie z objawami. Większość lekarzy korzysta z listy około 10 różnych leków immunosupresyjnych do leczenia PM.
- Wszystkie mają zwykle mniej skutków ubocznych niż prednizon, ale nadal będziesz musiał być uważnie monitorowany i może być konieczna zmiana leków więcej niż raz.
- Niektórzy pacjenci mogą być odstawieni od leków i stwierdzają, że ich objawy nie powracają. Inni mogą potrzebować leków przez czas nieokreślony. PM jest do opanowania, ale nieuleczalne.
- Wykres z listą popularnych leków immunosupresyjnych PM można znaleźć na stronie
Krok 3. Przyjrzyj się terapii infuzyjnej IVIg jako trwającemu leczeniu
Ta terapia PM obejmuje dożylne (IV) wlewy przeciwciał od dawców. Te obce przeciwciała zasadniczo „oszukują” twój własny układ odpornościowy, aby powstrzymał atak na twoją tkankę mięśniową. Jednak wynik jest tylko tymczasowy, więc większość pacjentów stosujących terapię IVIg musi przechodzić regularne wlewy.
- Przeciwciała będą pochodzić z osocza dawców krwi.
- Proces infuzji trwa zwykle 2-4 godziny i musi być powtarzany co 3-4 tygodnie.
Krok 4. Postępuj zgodnie z konsekwentnym programem fizjoterapii
Stosowanie leków i/lub wlewów IVIg często zmniejszy lub nawet wyeliminuje atak organizmu na własną tkankę mięśniową. Jednak konsekwentny program fizjoterapii pomoże przywrócić siłę i elastyczność mięśni. Porozmawiaj ze swoim lekarzem o najlepszym programie fizjoterapii dla Twoich potrzeb.
- Ponieważ Twoje mięśnie będą bardzo słabe, program musi rozpocząć się powoli i stopniowo się rozwijać. Fizjoterapia oparta na basenie jest często bardzo przydatna w przypadku PM, zwłaszcza na wczesnych etapach powrotu do zdrowia.
- Spodziewaj się chodzić na fizjoterapię kilka razy w tygodniu, przez co najmniej kilka tygodni, a prawdopodobnie kilka miesięcy lub dłużej.
Krok 5. Skorzystaj z terapii mowy, jeśli masz problemy z mówieniem lub połykaniem
W niektórych przypadkach PM może osłabiać mięśnie zaangażowane w mówienie i połykanie. Terapia mowy może pomóc wzmocnić te mięśnie lub zrekompensować utratę siły mięśni w inny sposób. Poproś swojego lekarza, aby zalecił logopedę, który ma doświadczenie z zapaleniem wielomięśniowym.
Krok 6. Skontaktuj się z siecią wsparcia
Radzenie sobie z zapaleniem wielomięśniowym może być stresujące i trudne. Nie bój się prosić rodziny i przyjaciół o emocjonalne i praktyczne wsparcie. Poproś swojego lekarza, aby zalecił doradcę lub grupę wsparcia dla osób z zapaleniem wielomięśniowym, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy.
- Można czuć się sfrustrowanym, przestraszonym, zniechęconym lub smutnym, gdy mamy do czynienia z takim stanem jak zapalenie wielomięśniowe. Uznaj swoje uczucia i daj swoim bliskim znać, kiedy zmagasz się lub potrzebujesz kogoś, z kim możesz porozmawiać.
- Można również powiedzieć „nie” podejmowaniu zadań lub obowiązków, z którymi nie możesz sobie poradzić, lub poprosić o dodatkową pomoc.
- Pamiętaj, że twój lekarz i reszta twojego zespołu medycznego są również częścią twojego systemu wsparcia. Postępuj zgodnie z planem leczenia, który wspólnie wymyśliłeś i daj im znać, czy to nie działa dla Ciebie lub jeśli pojawią się nowe objawy.
