Tężec (Lockjaw) to poważna infekcja bakteryjna, która uszkadza mięśnie, nerwy i funkcje oddechowe. Bakterie Clostridium tetani mogą dostać się do organizmu przez nacięcie lub ranę i rozprzestrzenić się w ciągu zaledwie trzech dni. Wczesne objawy (w ciągu trzech dni do trzech tygodni od zakażenia) obejmują bóle głowy, trudności w połykaniu oraz sztywność szyi i szczęki. Jeśli uważasz, że możesz mieć tężec, poszukaj pomocy medycznej, zanim będzie za późno!
Kroki
Metoda 1 z 3: Znajomość objawów
Krok 1. Zidentyfikuj wczesne oznaki tężca
Najpierw poczujesz ból głowy i sztywność mięśni w szczęce. Trudno będzie otwierać i zamykać usta. Dlatego stan ten jest powszechnie znany jako „szczęk szczęki”. Objawy zwykle pojawiają się około ośmiu dni po zakażeniu, chociaż wiadomo, że początek trwa od trzech dni do trzech tygodni.
- Krótszy okres inkubacji sygnalizuje silniejsze zakażenie rany. Ponadto rany zakażone tężcem potrzebują więcej czasu na inkubację, gdy są ojcami z ośrodkowego układu nerwowego. Poszukaj pilnego leczenia, jeśli wystąpią objawy tężca w ciągu mniej niż ośmiu dni od ekspozycji.
- Sam ból głowy i lekko sztywna szczęka nie powinny Cię przerażać. To może oznaczać wiele rzeczy. Jednak nie zaszkodzi skontaktować się z lekarzem, jeśli się martwisz.
Krok 2. Obserwuj postępujące objawy
Gdy tężec się pogarsza, odczujesz sztywność karku i będziesz mieć problemy z połykaniem. Inne objawy mogą obejmować:
- Bolesne stwardnienie mięśni brzucha
- Skurcze szczęki, klatki piersiowej i brzucha. Te skurcze mogą powodować bolesne, nadmiernie rozciągnięte łuki pleców lub opisthotonos.
- Pocenie się i gorączka
- Nieregularny oddech i bicie serca
Krok 3. Bądź świadomy komplikacji
Zaawansowane przypadki tężca mogą poważnie upośledzić oddychanie ze skurczami w gardle i strunach głosowych – a te skurcze mogą powodować złamania i naderwania mięśni. Sztywność mięśni może powodować złamania kręgosłupa i innych kości długich. Może wystąpić wysokie ciśnienie krwi i nieregularne bicie serca. Nieleczony tężec może powodować zapalenie płuc, zakrzepy krwi w płucach, a nawet śpiączkę. Pomimo innowacji nowoczesnego leczenia, 10-30% pacjentów z tężcem umiera z powodu tej choroby.
Śmiertelność jest najwyższa u osób nieszczepionych oraz osób powyżej 60 roku życia. Twoje szanse mogą być większe, jeśli jesteś zaszczepiony, masz silny układ odpornościowy i jesteś stosunkowo młody. Nie oznacza to, że nie powinieneś się martwić
Metoda 2 z 3: Poszukiwanie leczenia
Krok 1. Zobacz lekarza
Jeśli uważasz, że możesz mieć tężec, jak najszybciej udaj się do szpitala. W większości przypadków będziesz musiał być hospitalizowany, aby wyleczyć infekcję tężcową – zwłaszcza jeśli jest ciężka.
Krok 2. Uzyskaj natychmiastową dawkę antytoksyny
Jeśli to możliwe, zastosuj profilaktyczną dawkę ludzkiej immunoglobuliny przeciwtężcowej (TIG) (lub antytoksyny końskiej). To powinno powstrzymać rozprzestrzenianie się tężca w twoim systemie.
Nie musisz czekać na poważne objawy, aby szukać leczenia. Jeśli nie byłeś zaszczepiony i uważasz, że miałeś kontakt z bakteriami tężca: rozważ zaopatrzenie się w antytoksynę
Krok 3. Zapytaj swojego lekarza o leki przeciwbakteryjne
Penicylina, chloramfenikol i inne środki przeciwdrobnoustrojowe są powszechnie stosowane w leczeniu tężca. Możesz również otrzymać leki stabilizujące skurcze mięśni.
Krok 4. Dowiedz się, co zrobić w ciężkim przypadku
W bardzo ciężkich zakażeniach tężca leczenie farmakologiczne może być połączone z oczyszczeniem tkanki: chirurgicznym usunięciem martwej, uszkodzonej lub zainfekowanej tkanki. Powinieneś jechać tą trasą tylko wtedy, gdy jest zalecany przez licencjonowanego i zaufanego lekarza. Bądź absolutnie pewien, że infekcja rozprzestrzeniła się zbyt daleko, aby leczyć inaczej.
Krok 5. Zdobądź szczepionkę po wyzdrowieniu
Pamiętaj, że nawet po wyzdrowieniu z tężca nadal możesz zostać ponownie zainfekowany w dowolnym momencie. Zaszczepić się jak najszybciej po ustąpieniu objawów. Zmniejszy to ryzyko nawrotu szczękościsku. Kontynuuj powtarzanie zastrzyków wzmacniających co dziesięć lat (przynajmniej), aby zapewnić sobie ochronę.
Metoda 3 z 3: Zapobieganie tężcowi
Krok 1. Dowiedz się, jak rozprzestrzenia się tężec
Bakterie Clostridium tetani dostają się do organizmu przez skaleczenia i złamaną skórę. C. tetani bytuje w glebie, kurzu i odchodach zwierzęcych. Kiedy te bakterie dostaną się do głębokiej rany ciała, zarodniki mogą wytwarzać silną toksynę, tetanospazminę, która aktywnie osłabia neurony ruchowe – nerwy kontrolujące mięśnie. Okres inkubacji wynosi 3-21 dni przed pojawieniem się objawów.
- Okres inkubacji różni się w zależności od odległości zainfekowanej rany od ośrodkowego układu nerwowego. Na przykład: zainfekowane skaleczenie na palcu będzie miało dłuższy okres inkubacji niż skaleczenie na szyi.
- Szybko leczyć głębokie, penetrujące rany. Im większy i cięższy uraz, tym łatwiej będzie C. tetani dostać się do organizmu.
Krok 2. Zachowaj ostrożność podczas podróży
Infekcje tężcowe występują na całym świecie. Jednak najczęściej występują w gorącym, wilgotnym klimacie, gdzie gleba jest bogata w bakterie. Tężec zwykle nie przenosi się z jednej osoby na drugą. Niemniej jednak: uważaj na to, czego dotykasz, gdy chodzisz z otwartym rozcięciem lub raną. Jeśli podróżujesz do krajów rozwijających się, możesz nie mieć dostępu do takiego samego kalibru leczenia tężca, jak w swoim kraju.
Krok 3. Zaszczep się
Zapytaj swojego lekarza o szczepionkę przypominającą „Dtap” na tężec, błonicę i krztusiec bezkomórkowy. Zazwyczaj można zapobiec infekcji poprzez odpowiednią immunizację szczepionką przeciw tężcowi. W ten sposób tężec został w dużej mierze wyeliminowany z rozwiniętego świata.
W Stanach Zjednoczonych prawie wszystkie współczesne przypadki tężca występują u dorosłych, którzy nie zostali zaszczepieni jako dzieci lub którzy nie otrzymali szczepionki w ciągu ostatnich dziesięciu lat
Wideo - Korzystając z tej usługi, niektóre informacje mogą być udostępniane YouTube
Porady
- Zawsze dokładnie czyść wszelkie skaleczenia, przebicia lub rozdarcia skóry. Zdezynfekuj jak najszybciej po wystąpieniu urazu.
- Standardowy okres inkubacji tężca wynosi 3-8 dni. Jednak pojawienie się objawów może potrwać do 3 tygodni. Im poważniejsza infekcja, tym krótszy okres inkubacji.
- Jeśli masz otwartą ranę, unikaj kontaktu z obornikiem lub glebą, która może być zanieczyszczona obornikiem.
