Poważna choroba może być trudna do rozmowy. Być może zdiagnozowano u Ciebie poważną chorobę i chciałbyś podzielić się tą wiadomością z innymi. A może przyjaciel lub członek rodziny dzieli się z tobą wiadomościami. Niezależnie od przypadku, istnieją sposoby, aby pozostać wrażliwym, empatycznym i szanującym potrzeby osoby (lub osób), z którą rozmawiasz. Co więcej, jeśli tego rodzaju dyskusja musi się odbyć z małymi dziećmi, możesz podjąć dodatkowe środki ostrożności. Jak w przypadku każdego trudnego tematu, najważniejsze jest po prostu słuchać, być obecnym i okazywać wsparcie.
Kroki
Metoda 1 z 3: Przekazywanie wiadomości bliskim
Krok 1. Powiedz jednemu bliskiemu członkowi rodziny lub przyjacielowi
Jeśli zdiagnozowano u Ciebie poważną chorobę, zrozum, że dzielenie się tą wiadomością ze wszystkimi znajomymi niekoniecznie jest Twoim obowiązkiem. Jeśli jesteś gotowy o tym porozmawiać, jedną z opcji jest omówienie tego z jednym bliskim członkiem rodziny lub przyjacielem, a następnie poproszenie ich o przekazanie tej wiadomości innym. Zaletą tej metody jest to, że wiadomości mogą się nieco pasywnie rozprzestrzeniać, co może być dla Ciebie łatwiejsze.
- Możesz zacząć od posadzenia tej osoby w jakimś prywatnym miejscu.
- Możesz zacząć od powiedzenia: „Mam ci coś do powiedzenia. Nie udostępniłem tego nikomu innemu. W rzeczywistości, po tym, jak ci powiem, chciałbym, abyś mógł przekazać te informacje dalej”.
Krok 2. Zorganizuj spotkanie rodzinne
Inną opcją podzielenia się wiadomością o swojej chorobie jest zwołanie spotkania z rodziną i bliskimi przyjaciółmi. Daje to korzyść polegającą na komunikowaniu się wielu osobom naraz, co może być dla ciebie łatwiejsze. Co więcej, pozwala Twojej rodzinie i przyjaciołom wspierać się nawzajem i zaoferować krąg wsparcia dla Ciebie.
- Możesz zadzwonić do swoich przyjaciół i rodziny razem w swoim domu lub w domu innego członka rodziny.
- Usiądźcie wszyscy w kręgu.
- Zacznij od powiedzenia: „Jest coś ważnego, czym muszę się z wami wszystkimi podzielić”.
- Jeśli walczysz ze słowami, możesz być uczciwy. Po prostu wyjaśnij: „Trudno mi o tym mówić”.
- Jeśli ci to pomoże, możesz przygotować notatki lub scenariusz.
Krok 3. Powiedz ludziom pojedynczo
Twoją trzecią opcją jest poinformowanie znajomych i członków rodziny indywidualnie, tak jak ich widzisz. Zapewnia to najbardziej intymne rozmowy, które mogą zapewnić głębsze poczucie wsparcia.
- W takim przypadku możesz nie chcieć, aby osoby, którym powiesz, dzieliły się tymi informacjami z innymi.
- Jeśli tak jest, koniecznie wyjaśnij: „Wolałbym, abyś nie dzielił się tym z nikim. Chciałbym mieć okazję osobiście powiedzieć ludziom”.
Krok 4. Poproś lekarza lub pracownika socjalnego o obecność
Bez względu na wybraną drogę udostępnienia tych wiadomości, pomocne może być poproszenie o obecność lekarza lub pracownika socjalnego. Twój lekarz i/lub pracownik socjalny mogą być w stanie odpowiedzieć na pytania dotyczące Twojego zdrowia, Twoich finansów i tego, czego możesz się spodziewać w przyszłości. (Oczywiście, ile z tych informacji zdecydujesz się udostępnić, zależy od Ciebie). Lekarz lub pracownik socjalny będzie również biegły w prowadzeniu tego typu dyskusji i jako taki może zaoferować wsparcie.
- Porozmawiaj z lekarzem lub pracownikiem socjalnym z wyprzedzeniem, aby ustalić, jaka będzie ich rola na tym spotkaniu.
- Podczas tych rozmów możesz poinformować swoich bliskich o roli, jaką będzie odgrywał Twój lekarz lub pracownik socjalny.
- Na przykład możesz powiedzieć: „Dr Williams jest tutaj, aby odpowiedzieć na wszelkie pytania, jakie możesz mieć” lub „Pani Clancy jest tutaj jako rodzaj mediatora i oferuje wsparcie emocjonalne”.
Krok 5. Przygotuj się na różne reakcje
Zanim przejdziesz do tych rozmów, spróbuj zrozumieć, że ludzie będą reagować na te wiadomości na różne sposoby. Najlepiej, jak potrafisz, postaraj się nie brać tych początkowych reakcji do siebie. Ta wiadomość będzie prawdopodobnie szokiem.
- Niektórzy ludzie mogą wybuchnąć płaczem.
- Inni mogą śmiać się ze zdenerwowania.
- Niektórzy ludzie wejdą w „tryb pomocy”.
- Inni mogą w ogóle nic nie mówić.
- Jeśli poświęcisz trochę czasu swoim przyjaciołom i bliskim, prawdopodobnie zobaczysz szeroki zakres reakcji emocjonalnych u każdego z nich, w tym smutek, złość i strach.
Krok 6. Poproś o pomoc
Wiele osób będzie chciało ci w jakiś sposób pomóc, ale prawdopodobnie nie będą wiedzieć jak. Bądź szczery w sprawach, których potrzebujesz i bądź szczery, prosząc o pomoc. Możesz potrzebować:
- Ktoś, kto odbierze dla ciebie artykuły spożywcze
- Ktoś, kto zawiezie cię na spotkanie.
- Pomóż wyprostować swój dom.
- Ktoś z kim można pogadać.
- Możesz powiedzieć: „Potrzebuję kogoś, kto odbierze moje artykuły spożywcze w środy. Myślisz, że mógłbyś mi w tym pomóc?”
Metoda 2 z 3: Wspieranie ukochanej osoby
Krok 1. Słuchaj
Kiedy przyjaciel lub bliski mówi ci, że zdiagnozowano u niego poważną chorobę, twoim zadaniem w tym momencie jest po prostu słuchać. Zrób wszystko, aby być z nimi obecnym, nawiązuj bezpośredni kontakt wzrokowy i zwracaj uwagę na to, co mówią.
- Utrzymuj stały kontakt wzrokowy.
- Kiwnij głową, aby pokazać, że słuchasz.
- Zadawaj pytania, ale nie podważaj.
- Na przykład możesz powiedzieć: „Czy mogę zapytać, jaki plan leczenia zamierzasz zastosować?”
Krok 2. Powstrzymaj się od udzielania porad
Ilekroć słyszymy złe wieści od przyjaciela, naturalną reakcją jest próba rozwiązania problemu lub poprawienia jego samopoczucia. Niestety, może to sprawić, że ktoś poczuje się tak, jakby nie był naprawdę słyszany. Teraz nie jest czas na udzielanie rad, przypominanie im, jak mogłoby być gorzej, ani na inne próby ich pocieszenia.
- Twoja reakcja może polegać na powiedzeniu: „Przynajmniej masz dobre ubezpieczenie” lub „Przynajmniej nie masz tego, co miała Judy”. Oprzyj się tej pokusie. Nie to musi usłyszeć twoja ukochana osoba.
- Możesz ulec pokusie, aby spróbować je pocieszyć. Nie rób tego. Zamiast tego pozwól im poczuć to, co czują.
- Zaoferuj empatyczne odpowiedzi, które uznają sytuację. Powiedzenie czegoś tak prostego jak „Wow, to jest do bani” jest czasami najlepszą rzeczą do powiedzenia.
Krok 3. Przyznaj, że nie wiesz, co powiedzieć
Jeśli czujesz się oszołomiony lub związany z językiem, nie pozwól, aby własny dyskomfort stanął na drodze do wspierania ukochanej osoby. Jeśli nie wiesz, co powiedzieć (co jest zrozumiałe), po prostu przyznaj się do tego i bądź obecny z ukochaną osobą.
- Nie muszą nic mówić.
- Potrzebują cię do słuchania.
- Można powiedzieć: „Naprawdę nie wiem, co powiedzieć”.
Krok 4. Szanuj ich prywatność
Kiedy przyjaciel lub członek rodziny dzieli się z tobą tego rodzaju wiadomościami, możesz zadawać pytania. (W rzeczywistości zadawanie pytań pokazuje, że naprawdę słuchasz). Jednak to, jakie szczegóły zdecydują się udostępnić, zależy wyłącznie od nich. Nie podważaj ani nie nalegaj, aby odpowiadali na pytania. W tej wrażliwej chwili ważne jest, abyś szanował ich prywatność.
- Spróbuj zacząć pytania od frazy „Czy mogę zapytać…”.
- Jeśli zadasz pytanie, które zatrzyma twoją ukochaną osobę, możesz wtrącić się i powiedzieć: „Jeśli nie czujesz się komfortowo, dzieląc się tym, w porządku”.
- Możesz też powiedzieć: „Jeśli wolisz, porozmawiamy o tym później”.
Krok 5. Zapytaj, jak możesz pomóc
Doskonałym sposobem na zaoferowanie wsparcia przyjacielowi lub bliskiej osobie jest pytanie, jak możesz pomóc. Czasami sposób, w jaki myślimy, że możemy pomóc, nie jest tym, co jest najbardziej potrzebne. Więc najpierw zapytaj, a potem pomóż.
- Po prostu zapytaj: „Co mogę zrobić, aby pomóc?”
- Pomocne może okazać się zaoferowanie czasu, kiedy jesteś wolny. Na przykład: „Wtorki i czwartki to moje dni otwarte, więc jeśli jest coś, czego potrzebujesz w te dni, jestem osobą”.
- Zastanów się, jakie zasoby musisz dać. Mogą potrzebować podwiezienia na spotkanie, pomocy w domu lub najprawdopodobniej kogoś, kto potrafi słuchać.
Metoda 3 z 3: Rozmowa z dziećmi
Krok 1. Niech wiedzą, że zadawanie pytań jest w porządku
Kiedy tego rodzaju wiadomości są omawiane z dziećmi, mogą nie być w stanie się zaangażować. Poinformuj ich, że zadawanie pytań jest w porządku i że te pytania nie muszą przychodzić od razu. Często dziecko będzie potrzebowało godzin, dni, a nawet tygodni, aby pomyśleć, zanim pojawią się pytania, i to jest w porządku.
Możesz powiedzieć: „Możesz zadawać pytania. I nie musisz ich teraz zadawać. Za każdym razem, gdy myślisz o pytaniu lub po prostu chcesz porozmawiać, przyjdź i znajdź mnie”
Krok 2. Bądź szczery w swoich uczuciach
Jeśli dziecko mówi, że jest przestraszone lub smutne, możesz mu powiedzieć, że też tak się czujesz. Dyskusje te mogą wywoływać uczucia, które mogą być nowe dla dzieci. Kiedy dzielisz się własnymi uczuciami, pomaga im to wiedzieć, że ich uczucia są normalne i naturalne i że można się tak czuć.
Możesz powiedzieć: „Czy się tego boisz? Ja też się boję. To bardzo przerażająca sprawa, ale te uczucia w końcu przeminą”
Krok 3. Poinformuj opiekunów
Kiedy dzielisz się tego rodzaju wiadomościami z dziećmi, ważne jest, aby poinformować innych dorosłych z kręgu dziecka. Porozmawiaj z nauczycielami, opiekunkami do dzieci lub innymi opiekuńczymi członkami rodziny. Jeśli wszyscy odpowiedni dorośli są na bieżąco, mogą być dostępni, aby pomóc dziecku w radzeniu sobie i lepiej zrozumieć jego zachowanie.
- Nie myśl, że musisz ujawniać wszystko, czym nie chcesz się dzielić.
- Możesz po prostu powiedzieć nauczycielowi lub opiekunowi: „Mamy w rodzinie poważną chorobę. Właśnie powiedzieliśmy o tym Tommy'emu i nie jesteśmy do końca pewni, jak zareaguje”.
Krok 4. Unikaj porównywania „śmierci” i „snu
„Kiedy dziecko spotyka śmierć po raz pierwszy, powszechnym trendem jest opisywanie śmierci jako „zasypiania”. Niestety ma to niezamierzony efekt uboczny w postaci strachu przed pójściem spać u niektórych dzieci. Unikaj tego porównania, kiedy rozmawiasz o śmierci lub poważnej chorobie z dziećmi w swoim życiu.
- Zamiast porównywać śmierć do snu, po prostu spróbuj opisać ją tak szczerze jak ty, w ramach struktury przekonań twojej rodziny.
- Dzieci potrafią prowadzić złożone dyskusje. Staraj się być z nimi szczerym.
