Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (OCD) to zaburzenie lękowe charakteryzujące się obsesjami i kompulsjami, które zakłócają codzienne życie. OCD dotyka 1%-2% dzieci i młodzieży, często pojawiając się w wieku od 7 do 12 lat. Czasami pozostaje nierozpoznany, zwłaszcza gdy dzieci ukrywają swoje objawy lub rodzice nie wiedzą, czego szukać. Istnieją sposoby na rozpoznanie zaburzenia, nawet u małych dzieci.
Kroki
Część 1 z 4: Rozpoznawanie zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych
Krok 1. Nie wyciągaj pochopnych wniosków
Pamiętaj, że dzieci mają dziwactwa i często przechodzą przez fazy, które mogą sprawić, że będziesz się zastanawiać, czy są normalne. Jeśli obawiasz się, że Twoje dziecko może mieć jakiekolwiek zaburzenia psychiczne, najlepiej porozmawiać z pediatrą lub psychologiem dziecięcym, zanim spróbujesz samodzielnie zdiagnozować zaburzenie. Jeśli Twoje dziecko zostało ocenione i nadal nie masz pewności, nie bój się zasięgnąć drugiej opinii.
Krok 2. Zwróć uwagę na oznaki obsesji
Obsesje mogą być nieco trudne do zauważenia, ponieważ są to wewnętrzne myśli, które mogą, ale nie muszą, być powiązane z zewnętrznymi działaniami. Dodatkowo dzieci mogą ukrywać swoje obsesje przed dorosłymi. Objawy mogą być błędnie interpretowane jako niepotrzebne niepokojące. Jedynym objawem, jaki może zobaczyć osoba dorosła, jest dłuższy czas w łazience lub sypialni lub samotność. Obsesje są często związane z bezpieczeństwem. Kilka typowych obsesji, które często pojawiają się w domu, to:
- Nadmierna troska o zarazki, choroby i zanieczyszczenia
- Obawiam się, że kogoś skrzywdzą
- Częste obawy związane z katastrofami, takimi jak wypadki samochodowe, pożary domów, trzęsienia ziemi lub tornada
- Skłonność do przekonania, że ich zadania nigdy nie są kompletne
- Potrzeba posiadania wokół siebie rzeczy w symetrycznym, idealnym porządku
- Konieczność wykonywania zadań określoną liczbę razy lub fiksacja na szeregu liczb
- Troska o idee religijne, takie jak moralność, śmierć lub życie pozagrobowe
- Nadmierne zbieranie bezsensownych przedmiotów
- Obsesja na punkcie seksualnych myśli
Krok 3. Rozpoznaj, jak wyglądają kompulsje
Dzieci mogą inaczej wykonywać kompulsje w domu i w szkole. Objawy mogą być błędnie interpretowane jako niewłaściwe zachowanie. Dorośli mogą interpretować kompulsje lub reakcje na obsesje jako napady złości, które pojawiają się, gdy sprawy nie idą po myśli dziecka. Objawy mogą się zmieniać w czasie i ulegać wahaniom. W domu niektóre kompulsje mogą obejmować:
- Ciągłe sprzątanie pokoju
- Zbyt częste mycie rąk lub częste branie prysznica
- Sprawdzanie i ponowne sprawdzanie, aby upewnić się, że drzwi są zamknięte
- Ciągłe układanie i przestawianie przedmiotów
- Wypowiadanie specjalnych słów, powtarzanie liczb lub wypowiadanie zwrotów przed zrobieniem czegoś, aby zapobiec złym rzeczom
- Zawsze musi robić rzeczy w określonej kolejności i staje się bardzo niespokojny lub zachowuje się, gdy coś zakłóci ten porządek
Krok 4. Poszukaj ukrytych znaków
Dzieci przyzwyczajają się do ukrywania swoich obsesji lub kompulsji. Możesz nigdy nie zobaczyć, jak angażują się w żadną z wyżej wymienionych czynności. Istnieją inne sposoby, dzięki którym możesz spróbować ustalić, czy Twoje dziecko ma OCD, jeśli jesteś zaniepokojony. Szukaj:
- Zaburzenia snu spowodowane obsesją na punkcie zbyt późnego spania
- Obolałe lub suche ręce od nadmiernego mycia
- Nadmierne używanie mydła
- Obawa przed zarazkami lub chorobą
- Zwiększenie prania
- Unikanie brudzenia się
- Spadek wyników w nauce
- Prośby o powtórzenie słów lub fraz przez ludzi
- Niepotrzebnie długi czas pod prysznicem lub szykowanie się do łóżka lub szkoły
- Nadmierna troska o bezpieczeństwo rodziny i przyjaciół
Krok 5. Rozpoznaj te objawy w szkole
Dzieci z OCD mogą zachowywać się inaczej w szkole niż w domu. W szkole mogą ukrywać lub tłumić swoje objawy. Objawy pojawiające się w szkole mogą objawiać się inaczej niż w domu. W szkole dziecko może:
- Masz trudności z koncentracją. Powtarzające się, obsesyjne myśli mogą utrudniać koncentrację dziecka. Może mieć wpływ na podążanie za wskazówkami, rozpoczynanie i kończenie zadań oraz zwracanie uwagi na zajęciach.
- Wycofaj się z rówieśników
- mieć niską samoocenę
- Zachowuj się lub okazuj nieposłuszeństwo z powodu nieporozumień między dzieckiem a jego rówieśnikami lub personelem. Dziecko może angażować się w nietypowe zachowanie, które prowadzi do konfliktu w szkole.
- Masz zaburzenia uczenia się lub problemy poznawcze, które nie mają nic wspólnego z OCD
Część 2 z 4: Ocena określonych zachowań
Krok 1. Zwróć uwagę na obawy przed zanieczyszczeniem
Niektóre dzieci z OCD mają obsesje na punkcie czystości i boją się skażenia, zarażenia się chorobami i zachorowania. Mogą martwić się bliskim kontaktem międzyludzkim lub obawiać się brudu, jedzenia lub pewnych miejsc lub rzeczy, które uważają za niehigieniczne lub zakaźne. Chociaż obserwowanie obsesji może być trudne, możesz zwracać uwagę na kompulsje, które mogą wynikać z obsesji na punkcie czystości:
- Twoje dziecko może unikać pewnych lokalizacji, takich jak toalety publiczne, lub pewnych sytuacji, takich jak imprezy towarzyskie, ponieważ obawia się zakażenia.
- Twoje dziecko może stać się dziwnie nawykiem. Na przykład mogą jeść w kółko to samo jedzenie, ponieważ podobno jest wolne od zanieczyszczeń.
- Twoje dziecko może zacząć narzucać rytuały oczyszczające Tobie i innym członkom Twojej rodziny, próbując zapewnić pełną higienę.
- Twoje dziecko może nawet rozwinąć kompulsje, które wydają się sprzeczne z obsesją na punkcie czystości. Na przykład mogą odmówić kąpieli z obawy przed zanieczyszczeniem.
Krok 2. Zwróć uwagę na wszelkie nadmierne zaabsorbowanie symetrią, porządkiem i dokładnością
Niektóre dzieci z OCD mają obsesje na punkcie symetrii i porządku; potrzebują procesów, które muszą być „wykonane prawidłowo”, a elementy „właściwie” ułożone. W rezultacie:
- Twoje dziecko może opracować bardzo precyzyjne sposoby operowania, układania lub ustawiania przedmiotów; mogą to robić w wysoce zrytualizowany sposób.
- Twoje dziecko może się bardzo niepokoić, gdy przedmioty nie są ułożone prawidłowo; mogą wpaść w panikę lub uwierzyć, że stanie się coś strasznego.
- Twoje dziecko może mieć problemy z koncentracją na zadaniach szkolnych lub innych rzeczach, ponieważ jest tak zajęte sprawami, które wydają Ci się tak nieistotne.
Krok 3. Uważaj na kompulsje, aby zapewnić bliskim bezpieczeństwo
Dzieci z OCD mogą mieć obsesję na punkcie krzywdzenia siebie lub innych. Ta obsesja może objawiać się różnymi kompulsywnymi zachowaniami:
- Twoje dziecko może stać się bardzo nadopiekuńcze w stosunku do członków rodziny i bliskich przyjaciół.
- Twoje dziecko może spróbować upewnić się, że wszyscy są bezpieczni, sprawdzając i ponownie sprawdzając, czy drzwi są zamknięte, urządzenia są wyłączone i nie ma wycieków gazu.
- Twoje dziecko może poświęcić kilka godzin dziennie na wykonywanie zrytualizowanych zadań mających na celu zapewnienie wszystkim bezpieczeństwa.
Krok 4. Zwróć uwagę na obsesję na punkcie celowego wyrządzenia szkody
Dzieci z OCD mogą mieć gwałtowne, natrętne myśli i mogą się bardzo martwić, że poddadzą się tym myślom i celowo zranią siebie lub innych. Mogą zacząć nienawidzić siebie lub wierzyć, że są złymi ludźmi. W rezultacie:
- Twoje dziecko może mieć poczucie winy. Mogą prosić o przebaczenie, wyznając swoje myśli innym i szukając zapewnień swojej miłości i uczucia.
- Twoje dziecko może stać się emocjonalnie wyczerpane i zaabsorbowane tymi myślami. Chociaż lęki mogą być głównie wewnętrzne, możesz być wyczulony na oznaki zwiększonego niepokoju, depresji lub wyczerpania.
- Twoje dziecko może w kółko rysować lub pisać o brutalnych zachowaniach.
Część 3 z 4: Zrozumienie zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych
Krok 1. Zapoznaj się z OCD z dzieciństwa
Więcej dzieci cierpi na OCD, niż większość ludzi zdaje sobie sprawę. Według dyrektora Children's Center for OCD and Anxiety w Filadelfii ponad milion dzieci w USA cierpi na OCD. Oznacza to, że 1 na 100 dzieci w Ameryce ma OCD.
- W przeciwieństwie do dorosłych, którzy potrafią rozpoznać, że mają OCD, dzieci nie rozumieją, że mają OCD. Zamiast tego dzieci mogą postrzegać swoje powtarzające się myśli lub działania jako wstydliwe i mieć wrażenie, że wariują. To sprawia, że wiele dzieci jest zbyt zawstydzonych, aby powiedzieć dorosłym o swoich problemach.
- Średni wiek, w którym występuje OCD to 10,2
- OCD wydaje się pojawiać w równym stopniu u chłopców i dziewcząt.
Krok 2. Dowiedz się, jak działają obsesje
Jedną z części zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych jest skłonność do obsesji. Obsesje to uporczywe lub powtarzające się myśli, obrazy, idee lub impulsy, które wielokrotnie pojawiają się w świadomości danej osoby. Dziecko nie może wstrząsnąć myślami, które stają się dla niego coraz bardziej realistyczne. Niechciane myśli mogą być przerażające, a jeśli nie zostaną rozwiązane, mogą sprawić, że Twoje dziecko będzie niespokojne i rozproszone, co sprawi, że będzie wyglądać na niezrównoważone psychicznie.
- Te myśli mogą wywołać wiele wątpliwości.
- Te myśli mogą powiedzieć dziecku, że komuś, na kim mu zależy, stanie się coś złego.
Krok 3. Zrozum, jak działają kompulsje
Druga część OCD to tendencja do zachowań kompulsywnych. Kompulsje są nadmiernie powtarzającymi się i sztywnymi zachowaniami lub działaniami, które są wykonywane w celu zmniejszenia lęku, odparcia złych myśli lub usunięcia czegoś, czego się boisz. Dziecko może wykonywać te czynności psychicznie lub fizycznie. Działania są często odpowiedzią na obsesje mające na celu zmniejszenie strachu i mogą wydawać się silnymi nawykami.
Ogólnie rzecz biorąc, kompulsje są łatwiejsze do zauważenia – niekoniecznie wiesz, co myśli Twoje dziecko, ale jeśli zwrócisz uwagę, będziesz w stanie zaobserwować kompulsywne zachowanie
Krok 4. Zrozum, że OCD to nie tylko faza
Niektórzy rodzice uważają, że objawy OCD to tylko faza. Wierzą też, że ich dzieci starają się zwrócić na siebie uwagę. Jeśli Twoje dziecko ma OCD, tak nie jest. OCD to zaburzenie neurologiczne.
To nie twoja wina, że dziecko ma OCD, więc nie obwiniaj się
Krok 5. Dowiedz się, jakie inne zaburzenia mogą towarzyszyć OCD
Dzieci z OCD mogą mieć jeden lub więcej współwystępujących schorzeń. Należą do nich zaburzenia lękowe, depresja, choroba afektywna dwubiegunowa, ADHD, zaburzenia odżywiania, autyzm lub zespół Tourette'a.
Inne zaburzenia mają podobieństwa z OCD i można je z nim pomylić. Należą do nich zaburzenia dysmorfii ciała, zaburzenia gromadzenia, wyrywanie włosów i zrywanie skóry
Część 4 z 4: Znajdowanie wsparcia
Krok 1. Rozmawiaj otwarcie ze swoim dzieckiem
Twoje dziecko może być nieświadome swojego stanu lub bać się przyjść do Ciebie, więc musisz być tym, który rozpocznie rozmowę. Zadawaj pytania dotyczące zachowania dziecka w określonych sytuacjach i uważnie słuchaj.
- Pamiętaj, że Twoje dziecko może otworzyć się na Ciebie tylko wtedy, gdy poczuje się bezpiecznie. Staraj się podchodzić do dziecka w sposób nie onieśmielający, ciepłym i wyrozumiałym tonem.
- Na przykład możesz powiedzieć: „John, zauważyłem, że myjesz ręce wiele razy w ciągu dnia i że zaczynają się czerwienić od całego prania. Czy mógłbyś mi wyjaśnić, dlaczego czujesz, że musisz tyle razy myć ręce? lub „spędziłeś dużo czasu w swoim pokoju, układając swoje zabawki. Czy możesz mi powiedzieć, jak są ułożone? Chciałbym wiedzieć, dlaczego zawsze muszą być w tej kolejności.
Krok 2. Spotkaj się z nauczycielami, przyjaciółmi i opiekunami Twojego dziecka
Ponieważ OCD zwykle rozwija się u dzieci w wieku szkolnym, obserwacje innych będą cennym źródłem informacji. Twoje dziecko może napotkać różne sytuacje, gdy jest z dala od Ciebie i może mieć różne obsesje i kompulsje w szkole i innych miejscach.
Krok 3. Skonsultuj się z lekarzem lub terapeutą
Jeśli po poszukiwaniu tych zachowań uważasz, że Twoje dziecko może mieć OCD, powinieneś jak najszybciej udać się do lekarza lub terapeuty w celu właściwej diagnozy i leczenia. Nie czekaj, aż sytuacja sama się rozwiąże – może się pogorszyć. Lekarz może skierować Cię na właściwą drogę, aby pomóc Twojemu dziecku.
- Omów z lekarzem lub psychologiem plan leczenia Twojego dziecka. Omów również plany rodziny, aby upewnić się, że cała rodzina jest pod opieką i wspiera się nawzajem.
- Przed zabraniem go do lekarza prowadź rejestr zachowania dziecka. Zanotuj zachowania, czas spędzony na zachowaniach i wszystko, co Twoim zdaniem pomoże lekarzowi. Może to pomóc w postawieniu lepszej diagnozy.
Krok 4. Poznaj dostępne zabiegi
Nie ma lekarstwa na OCD. Jednak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) i leki mogą zmniejszyć objawy OCD. Leczenie choroby może ułatwić życie.
- Leki na OCD u dzieci obejmują SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny), takie jak fluoksetyna, fluwoksamina, paroksetyna, citalopram i sertralina. Innym lekiem przepisywanym dzieciom w wieku powyżej 10 lat jest klomipramina, ale ten lek może mieć poważne skutki uboczne dla dzieci.
- CBT obejmuje pomaganie dziecku w uświadomieniu sobie zachowań i myśli. Następnie pomaga im znaleźć alternatywne zachowania w takich sytuacjach. Pomaga to dziecku zmienić zachowanie i rozwinąć pozytywne wzorce myślenia.
- Terapia szkolna może być dostępna, aby pomóc dziecku w poruszaniu się w zadaniach związanych ze szkołą, takich jak wymagania akademickie i oczekiwania społeczne.
Krok 5. Znajdź dla siebie grupę wsparcia
Pomoc dziecku z poważną chorobą psychiczną może być sporym wyzwaniem, a znalezienie grupy osób w podobnych sytuacjach może pomóc Ci poczuć się, że nie jesteś sam.
- Ważne jest, aby uczestniczyć we wszelkich dostępnych sesjach poradnictwa dla rodziców lub terapii rodzinnej, aby pomóc rodzicom w radzeniu sobie z chorobą. Sesje te pomagają również w rozwijaniu umiejętności rodzicielskich w takich sytuacjach, uczą rodziny, jak radzić sobie ze złożonymi uczuciami otaczającymi zaburzenie i dają sugestie, jak funkcjonować jako rodzina.
- Zapytaj doradcę zdrowia psychicznego swojego dziecka o grupy wsparcia dla rodziców lub wyszukaj w Internecie hasło „rodzic dziecka z grupą wsparcia OCD” oraz obszar, w którym się znajdujesz.
- Sprawdź informacje Międzynarodowej Fundacji OCD dla rodziców i rodzin.
Porady
- Jeśli Twoje dziecko przejawia obsesyjne i kompulsywne zachowanie, pamiętaj, że będziesz potrzebować pomocy również dla siebie. Rozważ dołączenie do grupy wsparcia, aby porozmawiać z innymi rodzicami o wyzwaniach, przed którymi stoisz.
- Pamiętaj, że choroba psychiczna nie powinna być źródłem zakłopotania ani wstydu, podobnie jak szukanie leczenia zaburzeń, takich jak OCD. Gdyby twoje dziecko zachorowało na cukrzycę, epilepsję lub raka, szukałbyś leczenia, prawda? Z OCD nie jest inaczej.
