Obwinianie ofiar to postawa, która powoduje, że ludzie obwiniają ofiary za złe rzeczy, które im się przytrafiają. Ofiary jakiegokolwiek przestępstwa lub nieszczęścia mogą być narażone na obwinianie ofiar, ale ta postawa jest szczególnie powszechną reakcją na przypadki napaści na tle seksualnym i przemocy domowej. Obwinianie ofiar może być mechanizmem obronnym, którego ludzie używają, aby uwierzyć, że świat jest bezpieczniejszym miejscem niż jest w rzeczywistości, ale może to być niezwykle szkodliwe dla ofiar, dlatego ważne jest, aby stać się bardziej świadomym i unikać przetrzymywania ofiar odpowiedzialny.
Kroki
Część 1 z 3: Zakwestionowanie swoich uprzedzeń i założeń
Krok 1. Zaakceptuj, że świat nie jest sprawiedliwy
Często ludzie chcą wierzyć, że dobre rzeczy przytrafiają się dobrym ludziom, co może prowadzić ich do przekonania, że złe rzeczy przytrafiają się tylko złym ludziom. Ważne jest, aby rozpoznać swoją tendencję do racjonalizowania cierpienia w ten sposób i aktywnie pracować nad jego zmianą.
Spróbuj zmienić sposób myślenia o wszelkiego rodzaju nieszczęściach, nie tylko o ofiarach przestępstw. Na przykład wiele osób, które obwiniają ofiary napaści na tle seksualnym, obwiniają również osoby dotknięte ubóstwem lub chorobami. Wszystkie te rodzaje winy wynikają z tego samego podstawowego przekonania, że złe rzeczy zdarzają się tylko tym, którzy na nie zasługują
Krok 2. Uświadom sobie, że to może Ci się przydarzyć
Obwinianie ofiar jest często wykorzystywane jako mechanizm obronny przez osoby, które chcą wierzyć, że nigdy nie mogą stać się ofiarą takiego przestępstwa. Powoduje to, że przy ocenie przyczyny ataku skupiają się niemal wyłącznie na cechach i działaniach ofiar. Odsuń się od tego rodzaju myślenia, przypominając sobie, że nie różnisz się aż tak bardzo od ofiary i równie dobrze mógłbyś być ofiarą przestępstwa.
Nie zapomnij pomyśleć o okolicznościach zewnętrznych. Często są to rzeczy, nad którymi ofiara w ogóle nie ma kontroli i jest znacznie bardziej prawdopodobne, że przyczynią się do ataku niż wszystko, co zrobiła ofiara
Krok 3. Nie zakładaj, że udzielono zgody
Wiele osób przyjmuje fałszywe założenie, że ofiara zgadza się na przemoc, nie podejmując walki ani nie każąc sprawcy przestać, ale to wcale nie oznacza zgody. Nie obwiniałbyś ofiary napadu za to, że nie powiedział rabusiowi, aby przestał ją okradać, więc nie powinieneś obwiniać ofiary napaści na tle seksualnym lub przemocy domowej za brak walki.
- „Tolerowanie” nadużycia przez nieopuszczanie agresywnego partnera nie stanowi zgody.
- Wcześniejsze dobrowolne kontakty seksualne z napastnikiem nie oznaczają zgody na przyszłe kontakty seksualne.
Krok 4. Rozpoznaj absurdalność strategii prewencyjnych
Chociaż istnieją pewne kroki, które ludzie mogą podjąć, aby zwiększyć swoje bezpieczeństwo osobiste, ważne jest, aby zdać sobie sprawę, jak nierealne jest oczekiwanie, że ofiary będą skutecznie zapobiegać atakom. Po prostu niemożliwe jest przewidzenie każdej złej rzeczy, która może się wydarzyć, i tak samo niemożliwe jest uchronienie się przed wszystkimi tymi złymi rzeczami.
- Wiele strategii ograniczania ryzyka jest po prostu niepraktycznych. Na przykład przebywanie w domu i nigdy nie spotykanie się z innymi ludźmi może zmniejszyć ryzyko napaści seksualnej, ale nie jest to rozsądne proszenie osoby. Im dokładniej przyjrzysz się innym strategiom prewencyjnym, tym więcej problemów prawdopodobnie z nimi utożsamiasz.
- Wiele innych strategii może być zupełnie nieskutecznych, nawet jeśli są prawidłowo wdrażane. Pamiętaj, że ludzie mogą nadal paść ofiarą brutalnych przestępstw, nawet jeśli podejmą wszelkie rozsądne środki ostrożności, aby się chronić.
Część 2 z 3: Przerzucanie winy na sprawcę
Krok 1. Pamiętaj, że sprawca dokonał wyboru
Wiele osób skutecznie zwalnia sprawców z odpowiedzialności, zakładając, że w momencie ataku nie kontrolowali swoich działań. Bez względu na okoliczności pamiętaj, że sprawca aktywnie zdecydował się na przeprowadzenie ataku.
Nawet jeśli wydaje się, że sprawca jest z jakiegoś powodu predysponowany do przemocy, pamiętaj, że musiał podjąć określone decyzje, aby zaatakować ofiarę. Gdyby zachowanie było naprawdę niekontrolowane, byłoby wyświetlane bez względu na ofiarę, lokalizację ani czas
Krok 2. Nie wierz w wymówki sprawcy
Osoby dopuszczające się aktów przemocy wobec innych często racjonalizują swoje zachowanie, stosując różne wymówki, z których wiele próbuje zrzucić całą lub częściowo winę na barki ofiary. Jeśli usłyszysz taką racjonalizację, przypomnij sobie, że nie ma żadnego uzasadnionego usprawiedliwienia dla popełnienia przestępstwa z użyciem przemocy.
- Używanie alkoholu lub narkotyków nie jest usprawiedliwieniem dla ataku na drugą osobę.
- Niektóre wymówki bezpośrednio obwiniają ofiarę. Na przykład sprawca może powiedzieć, że ofiara antagonizowała przestępstwo, znieważając sprawcę. Nawet jeśli to prawda, nie jest to uzasadniona wymówka.
Krok 3. Zrozum, że tylko sprawca może zapobiec atakowi
Tak jak sprawca jest jedyną osobą, która może zdecydować się na popełnienie przestępstwa, tak też jest jedyną osobą, która mogła mu zapobiec. Jeśli zastanawiasz się nad różnymi krokami, które ofiara mogła podjąć, aby zapobiec atakowi, przypomnij sobie, że jedyną rzeczą, która skutecznie zapobiegłaby atakowi, byłaby decyzja sprawcy, by go nie popełniać.
- Ofiara ataku nie mogła zapobiec atakowi, ubierając się lub zachowując się inaczej, ale sprawca mógł zdecydowanie zapobiec atakowi, zachowując się inaczej.
- Jeśli osoba, która przeżyła przemoc domową, zostaje ze sprawcą po pierwszym ataku, pamiętaj, że istnieje wiele czynników, które mogły spowodować, że ofiara została. Może to być trudne do zrozumienia dla osoby, która nigdy nie była w takiej sytuacji, ale kluczowe jest, aby nie osądzać.
Część 3 z 3: Unikanie niezamierzonego obwiniania ofiar
Krok 1. Uważaj, jakiego języka używasz
Język, którego używasz do opisu przemocy, może w niezamierzony sposób odzwierciedlać tendencje do obwiniania ofiar. Na przykład, jeśli formułujesz wyrok tak, że ofiara jest przedmiotem wyroku, nieświadomie podkreślasz rolę ofiary w przestępstwie.
Zamiast mówić „Mary została zgwałcona” lub „Mary jest maltretowaną kobietą”, rozważ użycie aktywnego głosu, aby podkreślić sprawczość sprawcy. Powiedzenie czegoś w stylu „Gwałciciel zaatakował Mary” lub „Jan znęcał się nad Mary” przenosi uwagę z ofiary na sprawcę
Krok 2. Zadawaj właściwe pytania
Kiedy usłyszysz o ataku, spróbuj zadawać pytania dotyczące zachowania sprawcy zamiast zadawać pytania dotyczące zachowania ofiary. Zbytnie koncentrowanie się na ofierze może spowodować, że nieumyślnie obwiniasz ją za przestępstwo.
- W sytuacjach przemocy domowej staraj się unikać zadawania pytań typu: „Dlaczego żona została, skoro mąż ją bił?” Zamiast tego zapytaj: „Dlaczego mąż bił swoją żonę?”
- Jeśli rozmawiasz z ofiarami, nigdy nie pytaj ich, dlaczego zareagowały lub nie zareagowały na ataki w określony sposób.
- Ważne jest, aby być świadomym nie tylko pytań, które zadajesz innym na głos, ale także pytań, które możesz zachować dla siebie. Jeśli zastanawiasz się, jaką rolę odegrała ofiara w przestępstwie, przypomnij sobie, że ważniejsze są działania sprawcy.
Krok 3. Unikaj udzielania rad, jak unikać ataków
Nawet jeśli możesz mieć dobre intencje, udzielając komuś rady na temat bezpieczeństwa i samoobrony, nieumyślnie sugerujesz, że ofiara ma moc, aby zapobiec atakowi. W rzeczywistości tylko napastnik może zapobiec atakowi, więc przeniesienie tej odpowiedzialności na ofiary może spowodować, że poczują się winne, jeśli taktyka nie zadziała.
Krok 4. Zbadaj swoje własne uczucia
Świadkowie napaści rzadziej obwiniają ofiarę, jeśli poświęcą czas na spisanie własnych reakcji emocjonalnych na bycie świadkiem napaści. Niezależnie od tego, czy rzeczywiście byłeś świadkiem ataku, czy nie, ta strategia może pomóc zwiększyć twoją empatię, zachęcając cię do odkrywania uczuć, które w przeciwnym razie mogłeś stłumić, obwiniając ofiarę.
