Eksperci twierdzą, że pęcherz może spaść z normalnej pozycji w miednicy, jeśli dno miednicy stanie się zbyt słabe lub jest na niego zbyt duży nacisk. Kiedy tak się dzieje, twój pęcherz naciska na ścianę pochwy, co nazywa się wypadniętym pęcherzem. Badania sugerują, że aż 50% kobiet ma jakąś formę wypadania pęcherza po ciąży, więc jest to dość powszechny problem. Jeśli martwisz się, że masz wypadnięty pęcherz, porozmawiaj ze swoim lekarzem, ponieważ masz wiele możliwości leczenia.
Kroki
Część 1 z 4: Rozpoznawanie objawów wypadającego pęcherza
Krok 1. Poczuj wybrzuszenie tkanki w pochwie
W poważnych przypadkach możesz poczuć, jak pęcherz opada do pochwy. Kiedy siadasz, możesz mieć wrażenie, że siedzisz na piłce lub jajku; to uczucie może zniknąć, gdy wstaniesz lub położysz się. Jest to najbardziej oczywisty objaw cystocele i powinieneś jak najszybciej skontaktować się z lekarzem pierwszego kontaktu lub ginekologiem.
To uczucie jest ogólnie uważane za oznakę ciężkiego wypadnięcia pęcherza
Krok 2. Zwróć uwagę na ból lub dyskomfort w obrębie miednicy
Jeśli odczuwasz ból, ucisk lub dyskomfort w podbrzuszu, okolicy miednicy lub pochwie, powinieneś udać się do lekarza. Dowolna liczba stanów, w tym wypadnięcie pęcherza, może powodować te objawy.
- Jeśli masz pęcherz moczowy, ten ból, ucisk lub dyskomfort mogą wzrosnąć, gdy kaszlesz, kichasz, obciążasz się lub w inny sposób naciskasz na mięśnie dna miednicy. W takim przypadku koniecznie poinformuj o tym swojego lekarza.
- Jeśli masz wypadnięty pęcherz, możesz również mieć wrażenie, że coś wypada z pochwy.
Krok 3. Rozważ wszelkie objawy ze strony układu moczowego
Jeśli masz tendencję do oddawania moczu podczas kaszlu, kichania, śmiechu lub wysiłku, masz tak zwane „wysiłkowe nietrzymanie moczu”. Kobiety, które urodziły są szczególnie podatne, a wypadnięcie pęcherza moczowego może być główną przyczyną. Skontaktuj się z lekarzem, aby rozwiązać problem.
- Zwróć również uwagę, jeśli doświadczyłeś jakichkolwiek zmian podczas oddawania moczu, w tym trudności w rozpoczęciu strumienia moczu, niepełnego opróżnienia pęcherza (znanego również jako zatrzymanie moczu) oraz zwiększonej częstotliwości i parcia na mocz.
- Zwróć uwagę, jeśli miałeś częste infekcje pęcherza moczowego lub infekcje dróg moczowych (ZUM). „Częste” definiuje się jako posiadanie więcej niż jednego UTI w okresie sześciu miesięcy. Kobiety z cystocele często kończą się częstymi infekcjami pęcherza, dlatego warto zwrócić uwagę na częstotliwość ZUM.
Krok 4. Poważnie traktuj ból podczas stosunku płciowego
Ból podczas seksu nazywany jest „dyspareunią” i może być wywołany przez szereg warunków fizycznych, w tym wypadnięcie pęcherza. Jeśli masz do czynienia z dyspareunią, powinieneś jak najszybciej skontaktować się z lekarzem pierwszego kontaktu lub ginekologiem.
Jeśli ból podczas stosunku jest dla Ciebie nowym zjawiskiem, a niedawno urodziłaś dziecko drogą pochwową, wypadnięcie pęcherza jest szczególnie prawdopodobną przyczyną. Nie zwlekaj z wizytą u lekarza
Krok 5. Monitoruj ból pleców
Niektóre kobiety z pęcherzami moczowymi odczuwają również ból, ucisk lub dyskomfort w dolnej części pleców. Ból pleców jest bardzo ogólnym objawem, który może oznaczać wiele rzeczy – lub w ogóle nic poważnego – ale warto umówić się na wizytę u lekarza. Dzieje się tak szczególnie w przypadku wystąpienia któregokolwiek z innych objawów.
Krok 6. Wiedz, że niektóre kobiety nie mają żadnych objawów
Jeśli Twój przypadek jest łagodny, możesz nie zauważyć powyższych objawów. Niektóre cystocele są po raz pierwszy wykrywane podczas rutynowych badań ginekologicznych.
- Jeśli jednak wystąpi lub wystąpi którykolwiek z opisanych powyżej objawów, należy skonsultować się z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej (PCP) lub ginekologiem.
- Jeśli objawy nie występują, często nie ma potrzeby leczenia.
Część 2 z 4: Zrozumienie przyczyn wypadania pęcherza
Krok 1. Wiedz, że ciąża i poród są najczęstszą przyczyną wypadnięcia pęcherza
Podczas ciąży i porodu mięśnie miednicy i tkanki podporowe są napięte i rozciągnięte. Ponieważ są to mięśnie, które utrzymują pęcherz w miejscu, poważny stres lub osłabienie ich może pozwolić pęcherzowi ześlizgnąć się do pochwy.
Kobiety, które były w ciąży, zwłaszcza jeśli miały wiele porodów pochwowych, są w grupie wysokiego ryzyka rozwoju cystocele. Nawet kobiety, które urodziły przez cesarskie cięcie, są zagrożone
Krok 2. Rozpoznaj rolę menopauzy
Kobiety po menopauzie są narażone na znaczne ryzyko wypadnięcia pęcherza z powodu obniżonego poziomu żeńskiego hormonu płciowego – estrogenu. Estrogen jest częściowo odpowiedzialny za utrzymanie siły, napięcia i sprężystości mięśni pochwy. W efekcie niski poziom estrogenu towarzyszący przejściu w menopauzę powoduje, że mięśnie te stają się cieńsze i mniej elastyczne, co prowadzi do ogólnego osłabienia.
Należy pamiętać, że ten spadek estrogenu ma miejsce nawet w przypadku sztucznego wejścia w menopauzę, tak jak w przypadku chirurgicznego usunięcia macicy (histerektomii) i/lub jajników. Operacje te nie tylko powodują uszkodzenie miednicy, ale także powodują zmiany w poziomie estrogenów. Dlatego, chociaż możesz być młodsza niż większość kobiet w okresie menopauzy i poza tym zdrowa, nadal istnieje ryzyko wystąpienia pęcherza moczowego
Krok 3. Bądź świadomy napięcia mięśni jako czynnika
Intensywne wysiłki lub podnoszenie ciężarów mogą czasami wywołać wypadnięcie. Kiedy napinasz mięśnie dna miednicy, ryzykujesz wywołanie wypadnięcia pęcherza (zwłaszcza jeśli mięśnie ściany pochwy zostały już osłabione przez menopauzę lub poród). Rodzaje wysiłku, które mogą powodować cystocele obejmują:
- Podnoszenie bardzo ciężkich przedmiotów (w tym dzieci)
- Przewlekły, intensywny kaszel
- Zaparcia i nadwyrężenia podczas wypróżnień
Krok 4. Rozważ swoją wagę
Jeśli masz nadwagę lub jesteś otyły, zwiększa się ryzyko wypadnięcia pęcherza. Dodatkowa waga powoduje dodatkowe obciążenie mięśni dna miednicy.
To, czy ktoś ma nadwagę, czy jest otyły, określa się za pomocą wskaźnika masy ciała (BMI), wskaźnika otłuszczenia ciała. BMI to waga osoby w kilogramach (kg) podzielona przez kwadrat wzrostu osoby w metrach (m). BMI 25-29,9 uważa się za nadwagę, a BMI powyżej 30 za otyłość
Część 3 z 4: Diagnozowanie wypadającego pęcherza
Krok 1. Umów się na wizytę u lekarza
Jeśli uważasz, że możesz mieć wypadnięty pęcherz, umów się na wizytę u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub ginekologa.
Bądź przygotowany na przekazanie lekarzowi jak najwięcej informacji, w tym pełną historię medyczną i szczegółowy opis objawów
Krok 2. Zrób badanie miednicy
W pierwszej kolejności lekarz prawdopodobnie przeprowadzi rutynowe badanie ginekologiczne. W tym badaniu cystocele jest wykrywane przez przyłożenie wziernika (narzędzia do badania otworów ciała) na tylną (tylną) ścianę pochwy, podczas gdy Ty leżysz z ugiętymi kolanami i kostkami podpartymi strzemionami. Lekarz najprawdopodobniej poprosi cię o „poddanie się” (jakbyś naciskała podczas porodu lub miała wypróżnienia) lub kaszleć. Jeśli występuje cystocele, lekarz zobaczy lub poczuje miękką masę wybrzuszającą się w przedniej (przedniej) ścianie pochwy podczas wysiłku.
- Pęcherz, który znalazł się w pochwie, jest uważany za pozytywną diagnozę wypadnięcia pęcherza.
- W niektórych przypadkach, oprócz wykonania standardowego badania miednicy, lekarz może chcieć zbadać Cię w pozycji stojącej. Korzystna może być ocena wypadnięcia z różnych pozycji.
- Jeśli twój lekarz zauważy wypadnięcie tylnej ściany pochwy, prawdopodobnie wykona również badanie przez odbyt. Pomoże jej to określić siłę twoich mięśni.
- Do tego egzaminu nie trzeba się w żaden sposób przygotowywać i nie powinno to trwać długo. Podczas badania miednicy możesz odczuwać lekki dyskomfort, ale dla wielu kobiet jest to tylko rutynowe badanie, podobnie jak badanie cytologiczne.
Krok 3. Wykonaj dalsze badania, jeśli doświadczasz krwawienia, nietrzymania moczu lub dysfunkcji seksualnej
Twój lekarz prawdopodobnie zaleci testy znane jako cystometria lub urodynamika.
- Badanie cystometryczne mierzy, jak pełny jest pęcherz, kiedy po raz pierwszy odczuwasz potrzebę oddania moczu, kiedy pęcherz wydaje się „pełny” i kiedy pęcherz jest całkowicie pełny.
- Lekarz poprosi Cię o oddanie moczu do pojemnika podłączonego do komputera, który dokona pewnych pomiarów. Następnie położysz się na stole do badań, a lekarz wprowadzi do pęcherza cienki, elastyczny cewnik.
- Urodynamika to zestaw testów. Obejmuje pomiary oddawania moczu (aka uroflow), które określają, ile czasu zajmuje rozpoczęcie oddawania moczu, jak długo trwa oddawanie moczu i ile moczu produkujesz. Obejmuje również cystometrię, jak wspomniano powyżej. Obejmuje również test fazy opróżniania lub opróżniania.
- W większości testów urodynamicznych lekarz umieści w pęcherzu cienki, elastyczny cewnik, który pozostanie na miejscu podczas oddawania moczu. Specjalny czujnik zbierze dane do interpretacji przez lekarza.
Krok 4. Porozmawiaj z lekarzem o dodatkowych testach
W niektórych przypadkach, zwykle gdy wypadanie jest cięższe, lekarz może zalecić dodatkowe badania. Typowe testy dodatkowe obejmują:
- Analiza moczu – podczas analizy moczu Twój mocz zostanie zbadany pod kątem oznak infekcji (takich jak ZUM). Lekarz zbada również pęcherz, aby sprawdzić, czy całkowicie się opróżnia. Odbywa się to poprzez wprowadzenie cewnika (rurki) do cewki moczowej kobiety w celu usunięcia i zmierzenia ilości pozostałego moczu po mikcji, pozostałości po mikcji (PVR). PVR o objętości powyżej 50-100 mililitrów jest diagnostyką zatrzymania moczu, jednego z objawów wypadnięcia pęcherza moczowego.
- Ultradźwięki z PVR - Test ultradźwiękowy wysyła fale dźwiękowe, które odbijają się od pęcherza i wracają do aparatu USG, tworząc w ten sposób obraz pęcherza. Ten obraz pokazuje również ilość moczu pozostającego w pęcherzu po oddaniu moczu lub oddaniu moczu.
- Cysouretrogram pustki (VCUG) – jest to test, w którym lekarz wykonuje zdjęcia rentgenowskie podczas oddawania moczu (opróżnianie), aby zobaczyć pęcherz i ocenić problemy. VCUG pokazuje kształt pęcherza i analizuje przepływ moczu, aby wskazać potencjalne blokady. Test może być również stosowany do diagnozowania wysiłkowego nietrzymania moczu maskowanego przez pęcherz moczowy. Ważne jest, aby postawić tę podwójną diagnozę, ponieważ oprócz naprawy pęcherza moczowego pacjent będzie również potrzebował procedury nietrzymania moczu (jeśli konieczna jest operacja).
Krok 5. Uzyskaj konkretną diagnozę
Gdy lekarz potwierdzi obecność wypadniętego pęcherza, powinieneś poprosić o bardziej szczegółową diagnozę. Cystoceles są podzielone na kategorie w zależności od ciężkości. Najlepszy przebieg leczenia będzie zależeć od rodzaju pęcherza moczowego, a także od objawów, jakie powoduje w twoim życiu. Twój wypadnięty pęcherz może wpaść w jedną z następujących „klas”:
- Wypadanie stopnia 1. jest łagodne. Jeśli masz cystocele stopnia 1, tylko część pęcherza schodzi do pochwy. Możesz wykazywać łagodne objawy, takie jak niewielki dyskomfort i wyciek moczu, ale niektóre kobiety nie wykazują żadnych objawów. Leczenie może obejmować ćwiczenia Kegla, odpoczynek i unikanie podnoszenia ciężarów lub wysiłku. Jeśli jesteś po menopauzie, rozważ również estrogenową terapię zastępczą.
- Wypadanie stopnia 2. jest umiarkowane. Jeśli masz pęcherz moczowy stopnia 2, cały pęcherz opada do pochwy. Może sięgać tak daleko, że dotyka otworu pochwy. Objawy, takie jak dyskomfort i nietrzymanie moczu, stają się umiarkowane. Operacja naprawy cystocele może być uzasadniona, ale możesz uzyskać odpowiednią ulgę w objawach za pomocą pessara dopochwowego (małe plastikowe lub silikonowe urządzenie, które umieszczasz wewnątrz pochwy, aby utrzymać ściany na miejscu).
- Wypadanie stopnia 3. jest ciężkie. Jeśli masz cystocele stopnia 3, część pęcherza faktycznie wybrzusza się przez otwór pochwy. Objawy, takie jak dyskomfort i nietrzymanie moczu, stają się poważne. Konieczna jest operacja naprawy cystocele i/lub pessar, jak w przypadku cystocele stopnia 2.
- Wypadanie stopnia 4 jest kompletne. Jeśli masz pęcherz moczowy stopnia 4, cały pęcherz przechodzi przez otwór pochwy. W takich przypadkach mogą wystąpić inne poważne problemy, w tym wypadanie macicy i odbytnicy.
Część 4 z 4: Leczenie wypadającego pęcherza
Krok 1. Sprawdź, czy potrzebujesz leczenia
Wypadnięcie pęcherza moczowego stopnia 1 zwykle nie wymaga leczenia, o ile nie towarzyszy mu ból lub dyskomfort dla chorego. Zapytaj swojego lekarza, czy zaleca leczenie medyczne lub bardziej podejście „poczekaj i zobacz”. Jeśli twoje objawy nie przeszkadzają ci bardzo, twój lekarz prawdopodobnie zaleci podstawowe metody leczenia, w tym ćwiczenia Kegla i fizjoterapię.
- Pamiętaj, że twój lekarz może zalecić wycofanie się z pewnych czynności, takich jak podnoszenie ciężarów lub inne czynności, które obciążają mięśnie miednicy. Jednak regularne ćwiczenia są nadal zdrowe.
- Powinieneś również wiedzieć, że to, jak twoje objawy wpływają na jakość twojego życia, jest kluczowym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji o leczeniu. Na przykład możesz mieć poważne wypadanie, ale objawy nie przeszkadzają. W takim przypadku możesz porozmawiać z lekarzem o mniej poważnych opcjach leczenia. Z drugiej strony możesz mieć łagodne wypadanie, ale objawy powodują znaczny niepokój lub niedogodności. Możesz porozmawiać z lekarzem o bardziej agresywnym podejściu.
Krok 2. Ćwicz ćwiczenia Kegla
Ćwiczenia Kegla wykonuje się, napinając mięśnie dna miednicy (jakbyś próbował zatrzymać przepływ moczu), trzymając je przez krótki czas, a następnie uwalniając. Regularne wykonywanie tych ćwiczeń, które nie wymagają specjalnego sprzętu i można je wykonywać w dowolnym miejscu (również w kolejce, przy biurku, czy relaksując się na kanapie), może wzmocnić Twoje mięśnie. W łagodnych przypadkach mogą powstrzymać wypadnięcie pęcherza przed dalszym opadaniem. Aby wykonać ćwiczenia Kegla:
- Napinaj lub napinaj mięśnie dna miednicy. Są to mięśnie używane do zatrzymania przepływu moczu podczas oddawania moczu.
- Utrzymaj skurcz przez pięć sekund, a następnie zrelaksuj się przez pięć.
- Pracuj do utrzymywania skurczu przez dziesięć sekund na raz.
- Twoim celem są trzy do czterech zestawów po 10 powtórzeń ćwiczeń dziennie
Krok 3. Użyj pessara
Pessar to małe silikonowe urządzenie, które po włożeniu do pochwy utrzymuje pęcherz (i inne narządy miednicy) na miejscu. Niektóre są stworzone po to, abyś sam się wstawił; inne muszą być wstawione przez lekarza. Pessary mają różne kształty i rozmiary, a pracownik służby zdrowia może pomóc kobiecie wybrać najbardziej wygodne dopasowanie.
- Pessary mogą być niewygodne, a niektóre kobiety mają problem z powstrzymaniem ich wypadania. Mogą również powodować owrzodzenie pochwy (jeśli nie mają odpowiedniej wielkości) i infekcję (jeśli nie są rutynowo usuwane i czyszczone co miesiąc). Prawdopodobnie będziesz potrzebować miejscowego kremu estrogenowego, aby zapobiec uszkodzeniu ścian pochwy.
- Pomimo tych wad, pessar może być cenną alternatywą, szczególnie jeśli chcesz odroczyć operację lub nie jesteś dobrym kandydatem do operacji. Porozmawiaj ze swoim lekarzem i rozważ zalety i wady w konkretnym przypadku.
Krok 4. Wypróbuj estrogenową terapię zastępczą
Ponieważ obniżony poziom estrogenu jest tak często odpowiedzialny za osłabienie mięśni pochwy, lekarz może zasugerować terapię estrogenową. Estrogen można przepisać w postaci pigułki, kremu dopochwowego lub pierścienia wprowadzanego do pochwy w celu wzmocnienia słabych mięśni dna miednicy. Krem nie wchłania się bardzo dobrze i dlatego jest najsilniejszy w miejscu nałożenia.
Terapia estrogenowa niesie ze sobą ryzyko. Kobiety z niektórymi rodzajami raka nie powinny przyjmować estrogenu, a potencjalne zagrożenia i korzyści należy omówić z lekarzem. Ogólnie rzecz biorąc, miejscowe leczenie estrogenem jest mniej ryzykowne niż doustne, „systemowe” leczenie estrogenem
Krok 5. Poddaj się operacji
Jeśli inne metody leczenia nie działają lub jeśli pęcherz moczowy jest bardzo ciężki (stopień 3 lub 4), lekarz może zalecić operację. U niektórych kobiet chirurgia działa lepiej niż u innych. Na przykład, jeśli masz plany dotyczące przyszłych dzieci, możesz odłożyć operację do czasu, gdy twoja rodzina będzie kompletna, aby uniknąć ponownego wypadnięcia po porodzie. Starsze kobiety mogą również mieć większe ryzyko związane z operacją.
- Powszechnym leczeniem chirurgicznym wypadania jest plastyka pochwy. Chirurg uniesie pęcherz na miejsce, a następnie może napiąć i wzmocnić mięśnie pochwy, aby upewnić się, że wszystko pozostaje tam, gdzie powinno. Należy wziąć pod uwagę inne zabiegi chirurgiczne, a lekarz zaleci ten, który według niej jest najlepszy dla Twojej wyjątkowej sytuacji.
- Chirurg przed zabiegiem wyjaśni procedurę i wszystkie jej zagrożenia oraz zalety i potencjalne powikłania. Potencjalne powikłania obejmują ZUM, nietrzymanie moczu, krwawienie, infekcję, a w niektórych rzadkich przypadkach uszkodzenie układu moczowego, które wymaga prawidłowej naprawy chirurgicznej. Istnieje również możliwość, że kobiety mogą odczuwać podrażnienie lub ból podczas stosunku płciowego po operacji z powodu szwu lub blizny w ich wnętrzu.
- W zależności od specyfiki Twojego przypadku możesz potrzebować znieczulenia miejscowego, regionalnego lub ogólnego. Wiele kobiet może wrócić do domu w ciągu jednego do trzech dni po operacji, a większość pacjentek może powrócić do normalnego poziomu aktywności po około sześciu tygodniach.
- Jeśli masz również wypadnięcie macicy, lekarz może zalecić usunięcie macicy. Można to zrobić wraz z operacją. Jeśli cystocele towarzyszy wysiłkowe nietrzymanie moczu, może być konieczne jednoczesne zawieszenie cewki moczowej.
