Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP) jest przewlekłą chorobą autoimmunologiczną. Mówiąc bardziej konkretnie, CIDP jest chorobą zapalną obwodowego układu nerwowego o podłożu immunologicznym. CIDP może objawiać się zupełnie inaczej u różnych osób i dlatego wielu lekarzy uważa CIDP za bardziej spektrum stanów niż jedną dyskretną chorobę. Rozpoznanie CIDP opiera się na objawach klinicznych, badaniach elektrodiagnostycznych i dodatkowych badaniach laboratoryjnych. CIDP może być zdiagnozowany wyłącznie przez lekarza. Rozpoznając objawy CIDP, szukając diagnozy medycznej i poznając stan, możesz lepiej współpracować z lekarzem w celu zdiagnozowania CIDP.
Kroki
Metoda 1 z 3: Rozpoznawanie objawów CIDP
Krok 1. Doświadcz podstawowych objawów fizycznych
CIDP jest ściśle związany z zespołem Guillain Barré (GBS), a wiele objawów jest podobnych. Pierwsze oznaki, że dana osoba może mieć CIDP, obejmują „niedobory motoryczne”, takie jak fizyczne osłabienie i ból. Objawy te zwykle postępują powoli przez okres dwóch miesięcy. Ważne jest, aby pamiętać, że te objawy mogą wskazywać na wiele różnych stanów, które można leczyć, a nie same wskazują na CIDP. Niektóre z tych fizycznych objawów mogą obejmować:
- Słabość
- Drętwienie
- Trudności w chodzeniu (zwłaszcza po schodach)
- Mrowienie
- Ból
- Zaklęcia omdlenia (podczas wstawania)
- Palenie w kończynach
- Nagły początek bólu pleców i/lub szyi promieniujący przez kończyny
Krok 2. Rozpoznaj dysfunkcję autonomiczną
Inne oznaki CIDP należą do kategorii „dysfunkcji autonomicznej”. Te „czuciowe” objawy mogą pojawić się po wystąpieniu pierwotnych objawów fizycznych. Mogą również postępować w ciągu kilku tygodni. Po raz kolejny objawy te mogą wskazywać na dowolną liczbę stanów, które można leczyć, a nie same wskazują na CIDP. Objawy obejmują:
- Zawroty głowy
- Trudności w oddychaniu
- Problemy z jelitami i pęcherzem
- Mdłości
- Drganie oczu (od łagodnego do ciężkiego)
- Drganie lub drżenie w innych częściach ciała
Krok 3. Śledź swoje objawy
Objawy CIDP zwykle postępują w ciągu 8 tygodni, nabierając intensywności. Ten powolny (stały lub stopniowy) rozwój objawów w ciągu 8 tygodni jest jednym z najlepszych sposobów na odróżnienie tego zaburzenia od bardziej powszechnego zespołu Guillain-Barré (GBS). W związku z tym bardzo ważne jest, aby mieć zapis, kiedy objawy zaczęły się i jak postępowały.
- Uruchom dziennik zdrowia.
- Zapisz krótką notatkę o tym, jak się czujesz każdego dnia.
- Podaj daty rozpoczęcia objawów.
- Dołącz notatkę o nasileniu objawów.
Krok 4. Rozważ swój wiek
CIDP wykryto u osób w każdym wieku (w tym dzieci). Jednak osoby w wieku od 50 do 60 lat są znacznie bardziej narażone na diagnozę. Weź pod uwagę swój wiek podczas próby zdiagnozowania CIDP.
Metoda 2 z 3: Uzyskanie diagnozy medycznej
Krok 1. Porozmawiaj ze swoim lekarzem
Jeśli doświadczasz któregokolwiek z powyższych objawów, umów się na rozmowę z lekarzem. Twój lekarz może skierować Cię do neurologa lub innego specjalisty. Podczas wizyty przygotuj się na wyjaśnienie:
- Wszelkie objawy. Należy pamiętać, że objawy będą przebiegać według jednego z trzech schematów, w tym postępujących (objawy nasilają się z czasem), nawracających (objawy pojawiają się i znikają w epizodach) i jednofazowych (objawy utrzymują się od roku do trzech lat i nie nawracają).
- Kiedy zaczęły się twoje objawy
- Twoja historia medyczna
- Wszelkie inne warunki, które masz
- Wszelkie przyjmowane leki
Krok 2. Poddaj się badaniu fizykalnemu
Kiedy twój lekarz oceni cię pod kątem CIDP, zaczną od wykonania badania fizykalnego. Będą śledzić Twoją wagę, temperaturę i ciśnienie krwi. Przetestują siłę Twoich mięśni i ścięgien, a także równowagę.
Krok 3. Przygotuj się do testów „elektrodiagnostycznych”
Następnie lekarz poszuka uszkodzenia mieliny w nerwach obwodowych. Można to zrobić za pomocą testu elektromiograficznego (EMG) i/lub badania przewodnictwa nerwowego (NCS). Testy te są nieinwazyjne, ale mogą być niewygodne. Obejmują one użycie łagodnych prądów elektrycznych do testowania funkcji i odpowiedzi nerwów. Testy te będą szukały uszkodzenia nerwów lub „demielinizacji”. Świadczyć o tym może:
- Zmniejszenie prędkości nerwowych
- Blokada przewodzenia w jednym lub kilku nerwach
- Obecność nieprawidłowego rozproszenia czasowego w jednym lub kilku nerwach
- Przedłużone latencje dystalne w dwóch lub więcej nerwach
Krok 4. Przeprowadź badania krwi i moczu
Aby wykluczyć inne schorzenia, takie jak cukrzyca, infekcje, narażenie na toksyny, niedobory żywieniowe, choroby zapalne naczyń krwionośnych i/lub inne choroby autoimmunologiczne, lekarz przeprowadzi badania zarówno krwi, jak i moczu.
Krok 5. Przeżyj „nakłucie lędźwiowe
” Nakłucie lędźwiowe będzie szukać przeciwciał przeciw gangliozydom. Chociaż przeciwciała te mogą nie być obecne we wszystkich przypadkach CIDP, istnieje gałąź chorób CIDP charakteryzujących się przeciwciałami anty-GM1, anty-GD1a i anty-GQ1b. Nakłucie lędźwiowe polega na wprowadzeniu małej igły w plecy, gdzie pobierany jest płyn mózgowo-rdzeniowy (CSF). Płyn ten jest następnie testowany na obecność tych przeciwciał.
Krok 6. Poddaj się biopsji nerwu łydkowego
W rzadkich przypadkach, gdy diagnoza nie jest jasna lub gdy nie można wykluczyć innych przyczyn neuropatii, lekarz może zlecić biopsję. Ten zabieg ambulatoryjny obejmuje 4-5 cm (1,6-2,0 cala) nacięcie w nodze (przy pomocy znieczulenia miejscowego). Przez nacięcie wycina się 1–2 centymetrowy (0,39–0,79 cala) kawałek nerwu łydkowego, a następnie bada się. Ta procedura jest wykonywana podczas znieczulenia.
Metoda 3 z 3: Nauka o CIDP
Krok 1. Zacznij od typowego CIDP
CIDP to rzadka choroba autoimmunologiczna, która powoduje, że organizm walczy z własnymi tkankami. CIDP powoduje, że organizm atakuje osłonki mielinowe, które chronią nerwy, co ostatecznie prowadzi do uszkodzenia nerwów. CIDP często objawia się dysfunkcją motoryczną i sensoryczną.
- Deficyty motoryczne (takie jak osłabienie, trudności w chodzeniu) są zgłaszane u 94% pacjentów z CIDP.
- Deficyty sensoryczne (takie jak drętwienie, słaba równowaga) są zgłaszane u 89% pacjentów z CIDP.
Krok 2. Dowiedz się o CIDP dominującym sensorycznie/ruchowo
U 5-35% pacjentów z CIDP objawy czuciowe wystąpią głównie, z niewielkimi lub zerowymi deficytami motorycznymi. Z drugiej strony 7-10% pacjentów z CIDP (częściej pacjenci w wieku poniżej 20 lat) doświadcza objawów motorycznych, z niewielkimi lub zerowymi deficytami czuciowymi.
Krok 3. Poznaj zespół Lewisa-Sumnera (LSS)
Zespół Lewisa-Sumnera (LSS) – znany również jako wieloogniskowa nabyta demielinizacyjna neuropatia czuciowa i ruchowa (MADSAM) – występuje u 6-15% pacjentów z CIDP. Ta forma CIDP charakteryzuje się asymetrią, w której objawy dotyczą jednej części ciała (zazwyczaj górnej części ciała/kończyny górne) bardziej niż innych.
Krok 4. Zbadaj terapie CIDP
Chociaż dokładna przyczyna CIDP jest nadal nieznana, stan ten można leczyć. Szczególnie w przypadku wczesnego rozpoznania schorzenia wielu pacjentów doświadcza remisji i ustępowania objawów bez długotrwałego uszkodzenia nerwów. Twój plan leczenia będzie oparty na konkretnej marce CIDP, której doświadczasz, twoich objawach i wszelkich innych stanach, które możesz mieć. Niektóre formy leczenia CIDP obejmują:
- Kortykosteroidy, takie jak prednizon
- Leki immunosupresyjne
- Plazmafereza (wymiana plazmy)
- Dożylna terapia immunoglobulinami (IVIg)
- Fizjoterapia
